همه ارزویم، چه کنم که بسته پایم؟!
دچار استیصال می شوم ... کاش می توانستم پی دل تو بروم ... کاش می توانستم پی دل خودم بروم ...
چند قدم مانده تا رهایی؟! چند قدم مانده تا درک حضور تو؟! چند قدم مانده تا اغوشت؟!
تو فقط اذن بده به دیدارت، تو فقط بگو بیا ...
دل می کنم از هرچه هست...
هیچوقت نتوانستم راضی ات کنم، هیچوقت نتوانستم خوشحالت کنم . اندوه بزرگی است برایم ...
همه ی سالها را مرور کردم ... هیچوقت راضی نبودی، هیچوقت با شگفتی نگاهم نکردی ...
با همه ی تمنایی که در دل دارم دیگر نمی خواهم ببینمت ... می ترسم با دارایی هایم بسنجی همه ی اشتیاقم را ...
من فقیرم ، فقیرم و جز عشق تو در دل هیچ چیز دیگری ندارم...
امروز زیر آسمان خوابیدم ... به حرکت ابرها نگاه کردم ، بی خیال و رها ...
زیبای من ! چه حکایت از فراقت؟!
چه بگویم که دیگر توانی برایم نمانده است، تسلیم شده ام ... تسلیم همین ناچاری ... تسلیم همین تکرار مکررات ... تسلیم بی تابی های تو ... تسلیم ناتوانی ات در حرف زدن ... مدل تو همین است و من می فهمم... کاش ... هیچ... هیچ نمی خواهم جز بودنت ... جز صدای خنده هایت ... اگر برایت قابل تحمل بود بیا تا ببینمت ... اگر نتوانستی هم هیچ ...
سلام
دلم می خواد برات بنویسم، قربون صدقه ات برم ، ثبت کنم این روزهای قشنگ رو ... ولی هی نمیشه ... نمی دونم چرا ... ولی حالا بی خیال ... الان اومدم بنویسم ... بنویسم از این روزهای آخر فروردین ... الان آخر شبه دوشنبه است ... به عبارتی وارد سه شنبه ۲۷ فروردین شدیم، شنبه و یکشنبه دو بار با هم مفصل حرف زدیم ... از اقلیم حضور همدیگه لذت بردیم ، کلی کل کل کردیم و خندیدیم ... از سفر اروپا گفتی که قراره به زودی بری... بعدش گفتم کی میای ببینمت؟ کلی مسخره بازی درآوردی و سعی کردی قانعم کنی که باید خیلی برات هزینه کنم تا بیای ... کلی مهارتهای زندگی یادم دادی ... گفتم خوابت رو دیدم... کلی وقت از ته دل خندیدیم به خوابهای من و دیگران ... گفتم توی خواب بقیه نرو ... فقط بیا توی خواب من ...درباره ی مکالمه مون پست نوشتی و من غرق لذت شدم ...چی بهتر از این؟!
ترجمه اون ترانه یونانی رو پیدا کردم و چقدر لذت بردم ... اسمش موج بود و چقدر هماهنگی داشت با حس من و اون عکسهای جزیره تو ... انگار تمام معانی اون ترانه رو قبلا درک کرده بودم بدون اینکه بفهمم چی میگه ...
حضور تو همه ی لحظات منو پر کرده ... با تو نفس می کشم لحظه به لحظه ... بوی تو توی مشاممه ... صدای خنده هات همه ی وجودم رو به وجد میاره، چی بهتر از این که صدای خنده هامون درهم بپیچه ؟ چند لحظه هر دومون از ته دل بخندیم و به صدای خنده های همدیگه گوش بدیم ...
دلم شونه ات رو می خواد ... سر بذارم روی شونه ات ... چشمام رو ببندم... بوت رو نفس بکشم ... صدای قلبت رو بشنوم ...و تو آروم حرف بزنی ... نجوا کنی ... و آروم آروم هر دو به خواب بریم ...
دیروز شنبه ۱۷ فروردین بود . مثل اون قدیما که بعد از عید تشنه دیدارت بودم بهت زنگ زدم ... گفتی دندون عقلت رو کشیدی با بیهوشی کامل ... هی ناز کردی، هی نازت رو کشیدم ... هی سر به سرت گذاشتم ... خیلی خندیدیم... اونقدر که گونه هام درد گرفت... گفتی استرس نداشتی... بالاخره دکتر دندون پزشک کار خودشو بلده ... نگرانی نداره که ... مثل اینه که قورمه سبزی نگران باشه من خوب می پزمش یا نه... کلی خندیدم به حرفهات... گفتی لپت ورم کرده و قلمبه شده ... قربون صدقه ی لپ قلمبه ات هم رفتم ... بالاخره لوس خودمی ... نمیشه که برای کسی دیگه لوس بشی ... گفتم نمیری یهو؟! گفتی هنوز دارم قرص می خورم، الان معلوم نمیکنه، شایدم مردم ! دو ساعت حرف زدیم ، دهانت رو با دهان شویه شستی که دندونت بهتر بشه... اماده شدی برای خواب ... گفتی فردا پلو شوید و ماهیچه میپزی که جون بگیری ... گفتم خوب می کنی ، نوش جونت ... گفتم مواظب خودت باش تا زود خوب بشی ... یه بوس هم فرستادم برای لپ قلمبه ات ... گفتی اخ ! خوب شد! خندیدیم ... شب به خیر گفتم و خداحافظی کردیم ، عکس فرستادی... چشمای بیمارت ... لپ قلمبه ات ... قربون صدقه چشمات رفتم که بی حال و مریض بود ... مسخره بازی درآوردی... مثل همون وقتها بود که بعد از تعطیلات عید می دیدمت و چقدر دلتنگ بودیم هر دومون... چقدر به دلمون می چسبید دو ساعت نشستن کنار هم و گفتن و خندیدن ... فقط اون وقتها دستهات رو توی دستم می گرفتم ... ولی الان نمیشه... خیلی دوری ... دیشب دوباره شمردم ... امسال ۶ سال میشه که دستهات رو نگرفتم توی دستم ... البته بعد از اون ۱۲ سال ... بیا دیگه ... دست هام دلشون یه ذره شده برای دستهات...
امروز از اون روزاییه که خیلی خسته ام ... جسمی و روحی کم اوردم ... هورمونام قاطی شده ... انگار اصلا نمی دونم باید چیکار کنم ... یه ذره استراحت کردم ... یه ذره به کارای روزانه رسیدم ... چهارشنبه 14 فروردینه و عید مبعث ... ولی هیچ کس بهمون زنگ نزد ... هیچ جایی هم دعوت نبودیم ... دیگه توی این 13 روز همه ی مهمونی ها و برو و بیاها انجام شده ... دیگه کسی حوصله نداره ! توی خونه موندیم و هر کدوم یه طرفی ولو شدیم ... من هفت سین رو جمع کردم ... خونه رو سر و سامون دادم ... بچه ها رفتند سمت درس و مشقهایی که باید بعد از این دو روز تحویل مدرسه بدن ...
دیشب جمشید مشایخی هم مرد ... به شدت حس می کنم که عمر و جوانی ما هم گذشت ... حس می کنم که دنیا خیلی فانیه و خیلی زود تموم میشه ... کلا دلم گرفته و دپرس شدم ...
الان چای دم کردم و توش زنبجیل و هل ریختم ... بلکه یه ذره بدنم گرم بشه و حالم بهتر بشه ...
دلم برای عشقم تنگ شده ... دلم برای نوشته هاش تنگ شده ... ولی نمی دونم چی بگم و چیکار کنم ... حوصله کتاب خوندن هم ندارم ... اگه یه فیلم خوب داشتم می دیدم ... شایدم امشب یه فیلم دانلود کنم و ببینم ...
زانوم درد می کرد ... هی مچاله شدم و محلش نذاشتم ... ولی بالاخره یه پماد زدم به زانوم و زانوبند هم پوشیدم ... اواخر سال 92 زانوم آسیب دید ... رباطش پاره شد ... 5-6 سال گذشته ولی هنوزم این زانو گاهی که بهش فشار میاد درد می گیره ... این اتفاقی که برای زانوم افتاد انگار پیرم کرد ... اینکه نتونم بدوم یا بپر بپر بکنم ... اینکه نتونم دو زانو بشینم ... اینکه وقتی روی زمین میشینم پام درد بگیره ...
زندگی رسم عجیبی است ...
سلام !
سلام به وبلاگ تنهای غریبم ! سلام به جایی که خونده نمیشه ! سلام به خلوت خیال انگیز خودم !
سال نو مبارک ! چند روز از بهار هم گذشت و اونقدر سرم شلوغ بود که دیگه حتی هوس نوشتن هم به سرم نزد !
زندگیم یه جورایی خیلی تغییر کرده ... خودمم شاید تغییر کردم ... خداراشکر که این چند وقت داشتمت ... چه زجری کشیدم سال گذشته ... ولی خداراشکر که سپری شد اون دوران ... خداراشکر که حال دلم خوبه این روزا ... خداراشکر که می تونم چند روز یه بار یه دل سیر باهات حرف بزنم و انرژی بگیرم ...
نمی دونم چه جوری بگم ... همین صبح شنبه باهات حرف زدم ... کلی گفتیم و شنیدیم ... دو هفته قبل یکشنبه ی اخر سال باهات حرف زده بودم و دلم گرم شده بود ... می دونی دلم می خواد برات بنویسم ، ولی کلا دیگه می ترسم ... می ترسم یه چیزی بنویسم بریزم به هم این شرایط رو ... انگار همینجور ساکت و در سایه بودن بهتره ... دلم نمی خواد توی صفحات مختلف بنویسم ... بذار همه ی این عشق و حس خوب برای خودمون دو تا باشه ... برای چی برم جار بزنم اینطرف اونطرف ؟!دیگه خسیس شدم ... دیگه از تو برای هیشکی نمیگم ... دیگه دلم نمی خواد این عشق رو جایی بیان کنم ... دیگه نمی خوام کسی بدونه من چه گنج نایابی دارم ... چند سال پیش یه دوستی بهم توصیه کرده بود که گنچینه هات رو پنهان کن ... این عشق گنج باارزش منه ... باید پنهانش کنم ...
امروز که باهات حرف زدم بهت گفتم پیر نشو ... می خواستم بگم : لعنتی پیر نشو ! ولی لعنتیش رو نگفتم ... گفتی شون ات درد میگیره شبها ... گفتی موهات سفید شده ... دلم می خواست کنارت بودم و برات شونه ات رو ماساژ میدادم ... 20 سال گذشته از شروع اشناییمون ... عید نوروز سال 78 رو یادته ؟ یادته حجاریان ترور شده بود ؟ یادته بهت زنگ زدم روز اول عید ؟ حالا 20 سال گذشته ...
بعضی وقتها یاد معصومه الف میفتم ، یا مریم میم ، یادم میاد که حسادت می کردند به رفاقت ما ... یادم میاد که می خواستند موش بدوونند ... یادم میاد که می خواستند دوستی ما رو به هم بزنند ... حالا 20 سال گذشته و هیچ اثری از اونا نیست ... ولی من و تو هنوز هستیم ... هنوز صدای همدیگه رو داریم ... هنوز قربونت میرم ... هنوز میگم مواظب خودت باش ... هنوز میگم خوشحال شدم باهات حرف زدم ...
این چند ماه اخیر بیشتر حرف زدیم با هم ... تونستم آروم آروم برات از زندگیم بگم ... بگم که این 20 سال چه جوری گذشته ... برات تعریف کنم از همه ی تلاشهام ، از همه ی خستگی هام ...
امروز برات درباره گز با مغز بادام گفتم ، گفتی گز با بادام نخوردی ... گفتم خودم برات می خرم ... تو بیا ... برات گز بادومی هم می خرم ...
گاهی یاد اون ترانه ی زیبای مازیار فلاحی میفتم که میگه :" تو فقط باش تموم کم و کسرش با من ... با تموم دوریا طاقت و صبرش با من ... تو فقط تب کن از این عشق بلاتکلیفم ..."
آره خلاصه تو فقط باش ... بقیه اش با من ... مثل یه ماهی توی دریای عشق تو غرق شدم ... یه روز نباشی میمیرم ... اون یک سال از مهر 96 تا مهر 97 واقعا مثل یه ماهی بودم که از آب بیرون افتاده ... واقعا بال بال زدم ... واقعا نفس کم آوردم ... خدا بهم رحم کنه و هیچوقت تو رو از من نگیره ...