من به فدای تو...

سلام علیکم

بالاخره من اومدم که اولین پست را در سال جدید بنویسم. سال نو مبارک! 

امروز پنج شنبه 4 فروردین 1401 هست. من دیروز صبح از سفر برگشتم و الان که ساعت 8 شب پنج شنبه است وقت کردم بیام سراغ وبلاگم.

الان یه لیوان قهوه هم برای خودم درست کردم و اومدم نشستم تا چیزی بنویسم.

سفر خیلی خوب بود و خیلی حال و هوام عوض شد. قشنگ سال جدید را با احوال خیلی خوبی شروع کردم. می دونم امسال سال خیلی خوبی برام خواهد بود انشالله...

روز اول عید توی یک رستوران قشنگ دم دریا ماهی خوردیم... عصرش هم با وینگولی حرف زدم و کلی ختدیدیم و خاطره قشنگی شد... توصیه کرد حتما برو یه کاپشن خوب بخر و منم همون شب رفتم یه کاپشن قرمز جیگر خریدم! هاها... 

روز آخر سال کمی دلم گرفته بود و به سالی که گذشت فکر کردم و مرور کردم و توی ذهنم سپردم درس هایی را که گرفتم. سال 1400 سالی بود که من بهترین دوست و رفیقهام را از دست دادم و یه جورایی بهم ثابت شد که روی هیچ کس حساب نکنم و به هیشکی تکیه نکنم و به هیشکی دل نبندم. بهم ثابت شد که ارزش دوستی و رفاقت نداشتند. بعد از سال تحویل فقط همون سه تا هم اتاقی قدیمی برام پیام تبریک فرستادند. بقیه دوستان هم هیچ کس سراغم را نگرفته این چند ماه و هیچ کدوم هم تبریک عید نگفتند. خب اینا کسانی بودند که من براشون از جونم مایه می گذاشتم! این بود رسم دوستی و رفاقت؟!

با خودم قرار گذاشتم دیگه برای هیچ کس زیاد مایه نگذارم و در دسترس نباشم زیاد.

وینگولی هم گفت قراره بره سفر به یه جزیره... امروز فکر کنم میره... 

دیروز ظهر هم خونه مامان بودیم و شب هم خونه مادرشوهر گرامی.

امروز هم توی خونه... فردا هم قراره بریم خونه مسعود. خواهر و برادر دیگه ای هم که ندارم و والسلام.

اینم از برکات کرونا بود که دوستی ها و رفاقت ها و خویشاوندی ها بر خورد و زیر و رو شد و محک زده شد و از بین رفت از بین رفتنی ها....

خودمون موندیم و خودمون... و خود قشنگ مون را عشقه...

خدایا شکرت بابت همه نعمت ها... ممنونم از اینکه سفر خوب و سلامت انجام شد. ممنونم که هنوز هم دوستان خوبی دارم... دوستان دبیرستانم هستند... تک و توک دوستان متفرقه هستند... وینگولی هست... دل عاشق و مهربان منم هست با تعریف جدید برای مهر ورزیدن. سال حفظ تعادل و نزدیک نشدن به آدم ها تعریف می کنیم امسال. سر در جیب مراقبه فرو بردن و ابعاد مختلف خود را گسترش دادن و سفر رفتن و شعر خواندن و نوشتن و لذت بردن...

من به فدای تو... 

تو که خنده هایت زنده ام می کند...