خسته ام ...

خسته ام ... دلتنگم ... بی تابم ... نمی دونم کجا ببرم اینهمه خستگی و تنهایی و دلتنگی رو ... نمی دونم کجا فریاد بزنم ... نمی دونم سر به کدام بیابون بذارم ...

کاش می شد و کنارت بودم ... 

خیلی سعی می کنم سر خودم رو به کارهای مختلف گرم کنم و میدون ندم به اینهمه دلتنگی ... ولی بازم این موج دلتنگی هجوم میاره و حالم رو خراب می کنه ...

بازم می بینم تنهام ... میبینم هیشکی رو ندارم ... میبینم فقط تو رو می خوام و تو نیستی ... دوری ... نمی خوای که باشی ... منم دیگه راهی به جایی نمیبرم ... 

ترانه های مختلف گوش میدم ... کجایی نامجو ... آغوش خالی همایون ... 

به ریحانه و بچه هاش سر می زنم ...

توی انجمن مدرسه فعالیت می کنم ...

با دوستهای دبیرستان و دانشگاه گپ می زنم ... گاهی چیزی می نویسم ...

کارهای روزمره تمومی نداره ...

بچه هام دارند بزرگ میشن ... یکی کلاس هشتم و یکی کلاس پنجم ... درسشون خوبه خداراشکر ... شاگرد اول کلاسهاشون هستند ... دخترم داره ورزش رو حرفه ای دنبال می کنه و مدام مسابقه و تمرین ... براشون وقت میذارم ... کلاس و ببر و بیار ... 

خودم تازگی تولد 40 سالگیم رو پشت سر گذاشتم ...

از زمان جوانی و دانشجویی و عاشقی 20 سال داره می گذره ... ولی روح من هنوز همونجاهاست ... اصلا حس نمی کنم اینهمه گذشته ... روح من هنوز بی تاب و دلتنگ چشمها و دستهای مهربون و پر از عشقته ...

چند روزه کتف و گردنم درد می کنه ... کاش بودی و حداقل یه ذره کتفم رو ماساژ میدادی تا این درد سبک بشه ...

چقدر حرف داریم من و تو ... حرفهایی که به زبون نمیاری و فقط توی چشمهاته ... سهم من فقط نگاه کردن به عکسهاته ... اینکه بشینم خط و خطوط چهره و درد و غم چشمهات رو نگاه کنم و از غصه بمیرم ...

شادیهای کوچک ...

زندگی گاهی پر از شادیهای کوچکی میشود که حسش می کنیم ولی قابل توضیح دادن نیست ... 

این شادیها را باید مثل شکلات توی دهان گذاشت و آرام آرام شیرینی اش را چشید و لذت برد ...

نوشته های من ...

بازم زده به سرم ... خل شدم ! بازم رفتم وبلاگ قبلیم رو می خونم ... خیلی لذت بخشه اون احساسات و حرفها و نوشته های آزاد و رها ... خیلی کیف می کنم نوشته هام رو می خونم ... هی دلم می خواد بعضیاش رو برم بذارم توی فیس بوک ولی هرچی فکر می کنم میبینم نمیشه ! نمیشه اینا رو در ملا عام منتشر کرد ! 

امروز برای ناهار خونه ی مادرشوهرم بودیم ... عصر هم رفتیم سیتی سنتر ... کلی راه رفتیم ... کمی خرید کردیم ... بعدشم شام خوردیم و اومدیم خونه .

خسته و داغونم ... دلتنگم ... ولی دیگه واقعا عقلم قد نمیده که باید چیکار کنم ...

دلم می خواد عاشقونه هام رو منتشر کنم ولی نمیشه انگار ...

بی قرارم... بی قرار...

سلام عشقم!

کاش می دونستی چقدر دلم برات تنگ میشه...

کاش می دونستی چقدر دلم بهونه ات رو میگیره...

کاش می دونستی چقدر جات خالیه...

در هوایت بی قرارم روز و شب....

بی تابی های روحم ...

من نمی دونم چرا این روح دیوونه ام آروم نمیگیره ... چرا هی مخ و مغزم قاطی میشه ... نمی دونم چطور توضیح بدم ... هی همش میگم کاش اینترنت و وبلاگ و فیس بوک و مسنجر و تلگرام و اینستا و هیچ کوفت و زهرماری اختراع نشده بود و من دیگه خبر نداشتم از آدمهای 20 سال پیش ...

کاش مثل اون قدیما توی یک غار تنهایی گم و گور شده بودیم ... کاش من دیگه به سرم نمی زد نصف شب برم پیج فیس بوک یه نفر رو بالا پایین برم که پستی رو پیدا کنم که باعث شده بود دوسال پیش بشینم گریه کنم ...

کاش ما آدمها اینقدر تنها و اسیر نبودیم ... نمی تونم توضیح بدم ... همینطور میشینم زل می زنم به این صفحه و نمی دونم از کجا بگم ... 

فقط می دونم اگه عاشق نشده بودم شاید اصلا و ابدا اینی نبودم که الان هستم ...

این عشقه که پدر منو در اورده ... این عشقه که زنجیر انداخته به گردن من و می کشونه اینطرف اونطرف ... 

تا چند وقت پیش نرفته بودم توی اینستا و می گفتم ولم کن بذار ذهنم دیگه بیشتر درگیر نشه ... همین یک ماه پیش بود که گفتم بذار برم ببینم چه خبره ... همین اینستا رفتنم یه جور دیگه حالم رو گرفت ... امشب ف درخواست فالو داده بود . پذیرفتم و رفتم ببینم توی صفحه اش چه خبره ! هیچ خبری نبود ! حتی ز هم جزو دوستهاش نبود ! برام جای سوال شد که چی شده که اومده پیگیر من شده ! حس می کنم یه جایی ذهنش درگیر منه ... کاش آدم می دونست توی ذهن آدما چی میگذره ...

هرچی هست این رفتارهای ز فکر کنم برای همه ی اونایی که ما رو می شناختند جای سوال میذاره ... نمی فهمند ما توی چه مختصاتی هستیم و چی بینمون گذشته یا می گذره ...

منم که دیگه بریدم ... دیگه اصلا نمی دونم چیکار کنم ... فقط روحم داره بال بال می زنه ... حتی دیگه از بال بال زدنم رد شده ... 

یه روز دیگه ی زندگی ...

بازم سلام !

امروز چهارشنبه بود ... صبح کلی با یه دوست عزیز تلفنی حرف زدم و خندیدیم و شاد شدم ... بعدشم رفتم پارک پیاده روی ... فردام با یه سری دوست دیگه دورهمی داریم ... 

کلا دارم سعی می کنم آروم باشم و بخندم و بی خیال غم و غصه های الکی ...

امروز یه ترانه هم از سیاوش قمیشی شنیدم که گویا مثل تمرین خونده ... ولی خب قشنگ بود ... برای لحظه های عاشقی و یاس فلسفی شدن خوبه ! هاها ... 

دوزخی ...

 ‫ای ﺗﻮ ﺟﺎری ﺷﺪه در ﻗﺸﻨﮕﺘﺮﻳﻦ دﻗﺎﻳﻘﻢ

‫ای ﺗﻮ ﺑـﺎ ﻣـﻦ آﺷـﻨﺎ ﻧﺎﺟﻲ ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻘﻢ
‫ای ﺗﻮ ﭘـﻴـﺪا ﺷﺪه در ﻟـﺤﻈﻪی اﻟﺘﻬﺎب دل
‫ای ﺗﻮ در ﺳﻜﻮت ﺷﺐ ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎی ﻫﻖ ﻫﻘﻢ

 ‫ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ، ﺗـﻮ ﻫـﺮم ﻧﻔﺴﻢ ﺟﺎری ﻧﺸﺪ
‫ﻛﺴﻲ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺑﻪﺳﺮم دﺳﺖ ﻧﻮازش ﻧﻜﺸﻴﺪ
‫ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﻧﺴﭙﺮد
‫ﻛﺴﻲ ﻗﻠﺐ ﻣﻨﻮﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﻪ آﺗﻴﺶ ﻧﻜﺸﻴﺪ
‫ﻛﺴﻲ ﻗﻠﺐ ﻣﻨﻮﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﻪ آﺗﻴﺶ ﻧﻜﺸﻴﺪ

 ‫ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻨﻮﻣﺜﻞ ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻓﺖ
‫ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﻣـﻨﻮ اﺳـﻴﺮ ﺗـﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻜﺮد
‫ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﺑـﺮام آﻳـﻪ ﺗـﺎرﻳـﻜﻲ ﻧﺸﺪ
‫ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﻪﻣﻦ ﺧﻨﺪهی رﺳﻮاﻳﻲ ﻧﻜﺮد
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻋﺸﻖ دروﻏﻴﻦ و ﻓﺮﻳﺒﻨﺪهی ﺗﻮ
‫ﻣـﻨﻮ ﺗﺎ ﻣﺮز ﺑﺪ ﻟﺤﻈﻪی ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ
‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دوزﺧﻲﻋﺸﻖ دروﻏﻴﻦ ﺗﻮاَم
‫از ﺗﻮ اﻳﻦﺗﺸﻨﻪ ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ رﺳﻴﺪ
‫از ﺗﻮ اﻳﻦﺗﺸﻨﻪ ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ رﺳﻴﺪ

می خوام شاد باشم ...

سلام سلام !

امروز سه شنبه 2 آبانه ... صبح رفتم یک ساعت پیاده روی و بعدشم یه دوش گرفتم و عدس پلو پختم و بعدم می خوام آماده بشم برم مدرسه دخترم جلسه .

از امروز می خوام الکی الکی و بی بهونه شاد و امیدوار باشم ... فکر کنم که به به چقدر دنیا قشنگه ... چقدر خوبه که من می تونم برم توی پارک پیاده روی ... می خوام انشالله هر روز برم پیاده روی ... می خوام لبخند بزنم و هرچی فکر منفیه از ذهنم دور کنم ... هی فقط قشنگیا و چیزای مثب زندگی و دنیا رو نگاه کنم و نه به گذشته فکر کنم و نه به آینده ... گذشته که دیگه برنمی گرده و آینده هم که معلوم نیست چند روز دیگه زنده ایم یا مرده ... پس حال رو عشقه ... همین لحظه ی اکنون که بوی یه عدس پلوی خوشمزه پیچیده توی خونه ی من ... که من بعد از ورزش و پیاده روی و دوش گرفتن ، سرحال و شادابم ...

همه چی خوبه و خدا را شکر می کنم ...

می خوام بگردم دنبال کارهایی که خنده روی لبم بیاره و شادم کنه ... 

باید برم چند تا دوست جوون تر و شادتر هم پیدا کنم بریم دنبال خوشگذرونی ... هاها ...

ته نشین ...

ز جوش باده درد ته نشین بالانشین گردد
ز موج خنده ترسم خط برون آید از آن لبها