احوالات نامعلوم...

امروز چهارشنبه 17 فروردین ماه است.

چند روزه که مریض بودم و افتادم توی خونه... اصلا روز و ماه و سال از دستم رفته. نفهمیدم این 17 روز اول سال چطور رفت. امروز یه کوچولو بهتر شدم. دو روز گذشته توی همون بدحالی نشستم فصل اول سریال دوست نابغه ی من رو دیدم. قرار گذاشتم توی این سال در هر حالی که بودم سعی کنم لذت ببرم. فیلم ببینم و کتاب بخونم و پادکست گوش بدم و گشت و گذار برم و خلاصه خودم را گسترش بدم و در جریان باشم.

داستان این رمان های ناپلی را دوست داشتم و شاید بهتر که شدم برم کتابش را هم بگیرم و بخونم. شاید هم خودم کم کم شروع کنم و بازم خودم داستان بنویسم. 

هنوز بعضی وقتها احساس غم و سردرگمی دارم. با دو تا دوستام دیشب حرف زدم اونا هم میگن هیچی نمی دونند. کلا شرایط جوری شده که همه خودشون هم سردرگم هستند. همه دارند باری به هر جهت زندگی می کنند تا بگذره... یکی از دوستام بیشتر احساس تنهایی می کنه و ضربه خورده از اون به هم پاشیدن دوستی ها... نمی دونم باید چیکار کنم براش. نمی دونم باید بیشتر باهاش حرف بزنم یا نه. یا هنوز احتیاج داریم به فاصله. بهش گفتم یه ذره دیگه صبر کن تا من براورد کنم ببینم باید چیکار کنیم. ولی کلا بقیه شون هم استراتژی سکوت و بی تفاوتی را در پیش گرفتند. شاید راضی و خشنود نباشند ولی ظاهرا براشون مهم نیست و حرفی ندارند. خلاصه فعلا دنیا روی یه دور بی تفاوتی و نامعلومی افتاده. سعی می کنم یه چیزایی را برای خودم مشخص کنم این چند روز.

امیدوارم هر چه زودتر بهتر بشم که بتونم گاهی برم پیاده روی و از این سستی و خمودگی بیرون بیام.هنوز سر و مغزم درهم برهم هست و ضعف و بی حالی دارم. 

خدایا به امید خودت...