سه شنبه 8 شهریور است. چه لذتی می برم از این هوای خنک صبجگاهی شهریور قشنگ...
این روزها همه چیز دنیا کم و بیش قشنگه... به کلی کارهای مختلف می رسم، از بشور و بساب خونه گرفته تا کتاب خوندن و پادکست گوش کردن و کلاس رفتن و کوه رفتن و گل و گشت و اوقات با دوستان گذرانیدن و اینا... کلی هم می نویسم ولی بازم از قشنگی های دنیا اینه که خسیس شدم و دلم نمی خواد نوشته هام را همه بخونند... یه جور خسیس طور می خوام این قشنگی ها برای خودم باشه فقط... خودم لذت ببرم و تجربه های نابم را به دیگران منتقل نکنم. چرا؟ برای اینکه لیاقتش را ندارند... هاها... هر کسی لیاقت نداره که بری باهاش حرف بزنی و از فیلمی که دیدی و کتابی که خوندی و چیزهای تازه ای که یاد گرفتی براش بگی... هر کسی لیاقت نداره که از دید قشنگ تو به زندگی لذت ببره... هر کسی لیاقت نداره شوخی های تو رو بشنوه... هر کسی لیاقت نداره قشنگی های روح تو رو ببینه... هر کسی لیاقت نداره عاشقانه های تو رو بخونه... هر کسی لیاقت نداره صدای روزمره ی تو رو بشنوه... هر کسی لیاقت نداره تو رو ببینه و دوستت داشته باشه...
برای همین اون بخش نوشته های مفصل و قشنگی های عالی می مونه فقط برای خودم... گاهی خیلی مینیمالیستی یه جاهایی یه چیزایی منتشر می کنم. همین.
الانم برم چایی مو بخورم و برسم به زندگیم...
یا حق!