تا ننویسم راحت نمیشم ! اینم یه خصلت دیوونگی منه که که یه حس یا حرف یا فکر تا وقتی که توی ذهنمه و ننویسمش راحت نمیشم ... مثل خوره روحم رو می خوره ... داغونم می کنه ... برای همین باید یه جای دنج گیر بیارم و بنویسم تا راحت بشم ...
حالا اینجا ، جای دنجیه که من می تونم راحت هرچی توی فکر و روحم هست رو بیرون بریزم و نجات پیدا کنم ...
چند روز پیش یعنی حدود دو هفته پیش اونی که سالهاست بهونه ی عاشقیم هست و بیشتر از یک ماهه بی خیالش شدم و دیگه سراغش رو نگرفتم ، توی فیس بوک یه پستی نوشت که فکر کنم به خاطر من نوشته بود ! از دو تا فیلم یاد کرده بود و یه متن عاشقونه نوشته بود در رابطه با اون دو تا فیلم ، یکی کازابلانکا و اون یکی " در دنیای تو ساعت چند است " ... کازابلانکا رو دیده بودم و می دونستم جریانش چیه ، ولی در دنیای تو ساعت چند است رو ندیده بودم ... همون روز رفتم دیدمش ... خیلی عالی بود و به دلم نشست ....سالها بود به سبک فرهاد یا همون دیوونهه عاشقی کرده بودم ... سالها کسی رو مثل گیله گل دوسش می داشتم ... خیلی ها بهم گفتند دیوونه ... سالهاست عاشقیت دیوونه ام کرده ... اونی که عاشقشم مثل گیله گل توی یه کشور دیگه است ... سالهاست ازش دورم ... مثل خود دیوونه ها نشستم از دور نگاهش می کنم ....
این فیلم و اون نوشته چند روزه توی روحم بال بال میزنه ... این چند روز نشستم همه ی شجره نامه ی علی حاتمی و لیلا حاتمی و علی مصفا و زری خوشکام رو خوندم ....
دلم می خواد فیلمهای قدیمی علی حاتمی رو ببینم ....
ما یه اینجور عشقی رو تجربه کردیم ... اونم برای همین اون متن رو نوشته که منو قلقلک بده ... ولی من بنا رو روی این گذاشتم که دیگه به روی خودم نیارم ... که دیگه سراغی ازش نگیرم ...