اولین بار از سال 88 بود که شروع کردم به وبلاگ نویسی ... یعنی حدود 9 سال پیش ... توی این چند سال چند تا وبلاگ درست کردم ... کلی نوشتم ... هر بار یه بلایی سرش اومد ... بعضی از وبلاگهام هستند و بعضیشونم دیگه نیستند ... یکیشون رو مسدود کردند ، یکیش وقتی بلاگفا خراب شد از بین رفت . یکی دیگه اش هم تازگی با خرابی پرشین بلاگ نابود شد ... یکیش رو هم خودم به عاتی دو سال پیش بستم ...
به نوشتن علاقه دارم ... حتی اگه مثل روزمره نویسی باشه ... عاشقانه هم زیاد نوشتم ... ولی حالا دیگه حوصله ی عاشقونه نوشتن ندارم ... دوست وبلاگی هم خیلی داشتم ولی الان دیگه حوصله هیشکی رو ندارم ... ترجیح میدم در گمنامی و بی سر و صدا بنویسم ... نوشتن برام مثل یه جور اعتیاده ... نمی تونم ترکش کنم ... حدود دو سه هفته است که وبلاگم مشکل پیدا کرد و نشد دیگه بنویسم ... ناراحت و دپرس بودم ... از اینکه نوشته ها و وبلاگهام هی هر کدوم یه جوری از بین رفتند هم ناراحت بودم ، گفتم دیگه اصلا نمی نویسم ! ولی بعد فکر کردم به درک که نوشته هام از بین رفت ! دیگه بالاتر از مرگ آدمها که نیست ! هر آدمی ممکنه امروز باشه و فردا نباشه ... دنیا هم آخر نمیشه ...
نوشتن برام حس قشنگیه ... به خصوص که آزاد و رها بنویسم ... نگران قضاوت و نظر و نگاه دیگران نباشم ... فکر نکنم حالا دیگران چه فکری می کنند ! این رهایی وقتی حاصل میشه که گمنام باشم ... حتی اگر درباره قورمه سبزی و کارهای روزمره ی زندگی هم می نویسم این که کسی منو نشناسه راحتترم ... پس زنده باد وبلاگ جدید ! زنده باد رهایی ...