سلام
امروز هوا برفی است.دوشنبه هفتم اسفند است. از دیروز برف باریده. امروز برف سفید نشسته روی سر و کله ی شهر... دیوارها و درختها و ماشین ها و پارک ها برفی اند. صبح است. فعلا قصد ندارم از خانه بیرون بروم. ذهنم مشوش است. خسته ام. صبح کله سحر بیدار بودم. آمدم چایی دم کردم. چایی خوردم و از پشت پنجره به برف ها نگاه کردم. سر زدم وبلاگم. کمی مطالب قدیمی خودم را خواندم. طبق معمول شخصی کامنت گذاشته بود که همه نوشته هات رمز داره؟ فقط مثل دفتر برای خودت می نویسی؟ میشه رمز بدی؟
مدتهاست فقط برای خودم می نویسم. به کسی رمز نمی دهم. جواب کسی را نمی دهم. دقیقا حکم دفتر شخصی را پیدا کرده است اینجا. می خواهم راحت بنویسم و با کسی هم درگیر نشوم. حرفی ندارم که به درد کسی بخورد. بالا پایین زندگی را همه خودشان به شکلی تجربه می کنند و هر کسی از زندگی خودش درس عبرت می گیرد و بعد از سالها می فهمد چیکار کند بهتر است.
بزرگترین درسی که من بعد از سالها گرفتم این بود که فاصله ام را با همه آدم ها حفظ کنم. به هیچ کس امید نبندم. با هیچ کس زیاد درد و دل نکنم. اجازه ندهم کسی زیاد بهم نزدیک شود. اجازه ندهم کسی زیاد سر از زندگیم دربیاورد. خیلی سطحی و حساب شده با آدم های مختلف سر و کله بزنم و رد بشوم.
هر انسانی تنها است و باید تنهایی خودش را بر دوش بکشد. هر انسانی باید خودش پناه خودش باشد. انسان های دیگر جز ضربه زدن و اذیت کردن کاری بلد نیستند.
محافظت از خود بزرگترین هدف است. حفظ آرامش روح و روان و جسم...
همین