امروز نشستم فیلم سوته دلان علی حاتمی رو دیدم ... خیلی عالی بود ... خیلی عالی بود این فیلم ... چند جاش گریه ام گرفت ... نمی دونم چرا اینهمه سال هزار تا فیلم الکی رو دیده بودم ولی سوته دلان رو ندیده بودم تا حالا ! حالا تازه دارم می فهمم چرا میگن فیلمهای حاتمی شعره ... تازه دارم می فهمم چه قوتی داره دیالوگهاش ... سوته دلان هم سن منه دقیقا ... من متولد 56 هستم و سوته دلان هم ... سوته دلان هم یک عاشقانه ی آرام بود ... خیلی قشنگ عاشقیت را توضیح داده بود ... این مسلمونی که توی این فیلمهای قبل از انقلابه رو بیشتر از اینی که الان هست رو قبول دارم ... اون قدیما انگار همه دلشون صاف و پاک بود و شفاف بودند ... دروغ نمی گفتند ... عاشقیشون ، روسپی گریشون ، کاسبی شون ، عزادارایشون ، عروسیشون .... همه چی مثل آدمیزاد بود ... همه چی سر جای خودش بود ... ولی حالا دیگه هیچی سر جای خودش نیست ... همه چی شده مسخره بازی و دروغ و نفاق و دوز و کلک ....
فیلمهای علی حاتمی خیلی واقعیه ... خیلی زندگی و آدمها رو همونجور که هستند نشون میده ... وقتی رقیه چهره آزاد رو توی فیلمهاش میبینم انگار دقیقا مادربزرگ خدابیامرزم رو میبینم ... تمام خط به خط دیالوگها قشنگ و زیبا و به یادماندنی هستند ... می خوام بازم ببینمش این فیلم رو ... ارزش چند بار دیدن رو داره ...
در ضمن احساس پیری می کنم ! 40 ساله شدم ... میبینم خیلی از هنرپیشه هایی که مال دوران ما بودند یا پیر شدند یا مردند ... ولی یه جورایی هم احساس می کنم دارم پخته میشم ... داره عقل به کله ام میاد ... خیلی چیزا رو بهتر می فهمم ...
ولی خداییش بلا روزگاریه عاشقیت ....
- ۹۶/۰۴/۱۴
تا الان باورم نمی شد وقتی می گفتن که وبلاگ نویسی ربطی به سن و دوره نداره و هرکسی می تونه وبلاگ نویس باشه.