دلتنگی داره رسما دیوونه ام می کنه ... باید یه فکری برای خودم بکنم ! این نشد وضع ! واقعا مغزم داره منفجر میشه ... باید بشینم با خودم حرف بزنم ببینم چی می خوام از زندگیم؟
اصلا زندگی عادی یادم رفته ... اصلا یادم رفته بدون یادش چطور میشه زندگی کرد ... هی برمی گردم عقب ... هرچی فکر می کنم میبینم جای خالیش همیشه توی زندگیم بوده ... همیشه یه خلا بوده ... همیشه نبودنش آزارم داده ... ولی خب توی یه مقطعی سرم رو به یه کارایی گرم کردم و سعی کردم دوام بیارم ... همون سال 81-82 جاش بدجور خالی بود ... ولی مادر شدنم باعث شد سرم گرم بچه داری بشه و موقت یادم بره ... دوباره سال 84 داشتم دیوونه می شدم که خودم رو مشغول خوندن برای کنکور ارشد کردم ....فوق قبول شدم و مشغول درس خوندن ... دو سه سال مشغله ی درس و اومدن بچه ی دوم سرم رو گرم کرد ... سال 88 ولی فیلم یاد هندوستان کرد و پیداش کردم ....دیگه از اون روز آروم نگرفتم ... روز به روز دیوونه تر شدم ... نمی تونم فراموشش کنم ... نمی تونم ... توی برزخ موندم ... نمی تونم داشته باشمش ... نمی تونم ببینمش ... حتی نمی تونم صداشو بشنوم ... ولی از توی فکر و مغز و قلبم هم بیرون نمیره ... دنیا برام جهنم شده ... می دونم اگه حتی ساکن همین شهرم بود هیچ گلی به سرم نمی زد ... ولی نمی تونم ... دیگه نمی تونم تحمل کنم ...
درسته که سعی می کنه بگه بهم اهمیتی نمیده ... درسته که سه چهارماهه اصلا سراغم رو نگرفته ... ولی منه لعنتی دلتنگی و دیوونگی اونم حس می کنم ... داغون شدنش رو حس می کنم ... توی خودم لحظه به لحظه میمیرم ... فرو می ریزم ...کاش می شد بمیرم و از این رنج رها بشم ... هیشکی درد و رنج منو درک نمی کنه ... هیشکی ... حتی یه نفرم نمی فهمه من چی میگم ... اندازه ی هزار سال خسته ام ....
- ۹۶/۰۵/۲۵