باورم نمیشه ...

گاهی یک دنیا غم و دلتنگی و غربت میشینه روی دل آدم ... توی سکوت غرق میشی و می دونی که نه چیزی می تونی بگی و نه کاری بکنی ... گاهی آدم باورش نمیشه ... باورش نمیشه که روزها و سالها چطوری گذشتند ... چطوری  اون همه دوستی و عشق از بین رفته ... چطوری فراموش شده ...

نمی دونم ... فقط نصف شب، حیران و سرگردان به تو فکر می کنم ... به تو که نیستی ... هیچی دیگه از دنیا نمی خوام و حال و حوصله سر و کله زدن با هیچی و هیچ کس رو هم ندارم ...

فقط به این فکر می کنم که 5-6 سال پیش چقدر دنیام قشنگ بود ... چقدر امید داشتم به زندگی ... چقدر انرژی و شور و نشاط داشتم ... چقدر دنیام رنگی و قشنگ بود ...چقدر خوب بود اون وقتایی که یه ایمیل کوتاه از تو می رسید و من غرق عشق می شدم ... یا گپ های کوتاهی که توی مسنجر یا فیس بوک می زدیم ... به شوخی های تو می خندیدم ... دلم گرم می شد به حرفهات ... یا حتی به دو تا استیکر بامزه که برام می فرستادی ... ولی هی هرچی پیش رفت ، بی توجهی کردی و اذیتهات شروع شد ... بعد دیگه جواب پیامهام رو نمی دادی و می گفتی وقت نداری و اکتفا کردی به همون 4 ماه یه بار تلفنی حرف زدن ... آخه برای یه آدم دلتنگ که لحظه به لحظه بهت فکر می کنه خیلی کمه این ... و بعد کاری کردی که همین هم قطع بشه ... قطع همه چی ... انگار نه انگار که ما 20 ساله همدیگه رو می شناختیم ... که یه زمانی خیلی رفیق بودیم ... خب دیگه هیچ حرفی فایده نداره ... کلی غم و درد و رنج و تنهایی ، توی وجودم جا گذاشتی و رفتی ... 

نه از عشقم کم شده ، نه از دلتنگی هام ... فقط دیگه نخواستم مزاحمت بشم ... اگه دوسم نداری ، یا به هر دلیلی حضور منو نمی خوای خب دلیلی نداره موندن من ... دلیلی نداره بیام سراغت رو بگیرم ... دلیلی نداره بیام خسته ات کنم یا وقتت رو بگیرم . 

هرجا هستی سلامت باشی و دلت خوش ...