زمستون ...

امروز پنج شنبه 4 بهمن 97 ... قراره تا چند روز دیگه انشالله ماشینم رو بفروشم ... دو روزه افتادم به خرید و اینطرف اونطرف رفتن ! بعد بی وسیله سختم نباشه ... امروز رفتم بازارچه ی گیاهان دارویی ... تا حالا نرفته بودم اینجا ... چای ماسالاتی خریدم ... یه سری خرت و پرتهای خوردنی دیگه هم خریدم برای خونه ... برای ناهار هم پاستا با مرغ و سبزیجات درست کردم ... دیروزم برنج و حبوبات خریدم برای خونه ... هر روز کلی کار دارم و گاهی واقعا دیگه رمقم میره ... یعنی گاهی اینقدر خسته میشم که دیگه بدنم به لرزه میفته ... ولی می دونم آخر سالیه خیلی کار دارم و باید قوی باشم و هر روز کلی کار رو سر و سامون بدم ...

دیروز تا حالا هی دارم با خودم فکر می کنم و دلم خواست بیام اینجا بنویسم که یادم باشه ... هیشکی عشق و احساسات آدم رو درک نمی کنه ... هیشکی نمی دونه و نمی فهمه که من چه نگاهی دارم به عشق ... هیشکی نمی فهمه که عشق برای من چه شکلیه و چه رنگیه و چه جوری باهاش حرف می زنم ... یادم باشه که این حس قشنگ فقط توی قلب منه و هیشکی دیگه هم نمی دونه و نباید بدونه ... گاهی که تنها توی ماشین هستم و دارم رانندگی می کنم با خودم ، با عشقم حرف می زنم ... عشق با اون چهره ی آبی و آسمونیش ، با یه لبخند دل انگیز میاد جلوی چشمم ... قربونش میرم ... گاهی هم بهش میگم پدر سوخته ! بیچاره ام کردی ! 

زمستان سال 94 برام یه چالش بود ... سخت بود ولی تونستم با قوت و قدرت چالش رو پشت سر بذارم ... زمستان عجیبی که هیچوقت یادم نمیره ... همه جوره به هم ریخته بودم ... جوری که عصرها توی سوز و سرمای زمستون می رفتم توی پارک قدم می زدم تا بلکه یه ذره حالم بهتر بشه ... 

3 سال گذشته از اون موقع ... خیلی چیزا تغییر کرده ... خیلی چیزهای دیگه هم در حال تغییره ... یادم باشه که قوی باشم ... یادم باشه که صبور باشم ...