هوا ابری و بارانی است. این روزها نمی دانم چرا اینقدر خسته و بی حال بودم... ماه رمضان هم آمده است. امروز روز دوم ماه رمضان است. یکشنبه...
کرونا هنوز هست... هنوز بیشتر وقتها در خانه ام... خیلی کم از خانه بیرون می رویم.
دست و دلم به هیچ کاری نمی رود... همین کارهای روزمره را فقط راه می اندازم... نه حوصله خواندن داشته ام و نه نوشتن...
تکه پازل گم شده هنوز پیدا نشده... به گمانم واقعا واقعا باید بی خیالش بشوم... ز گفت جای خالی اش را با پول پر کن... با بورس!
ولی فکر کردم جای خالی هیچی و هیچ کس را نمی توان با هیچی پر کرد... شاید بتوان موقت سر خود را شیره مالید... ولی دیر یا زود دوباره جای خالی دهان کجی خواهد کرد.
دیشب و امروز باهات حرف زدم... برام از زندگی اوشو گفتی... اینکه چقدر شیاد بوده... ولی چطور اینهمه طرفدارش بودن؟چی بگم والا ؟ نمی دونم!
پرسیدی سحر چی بخورم جون بگیرم؟ خندیدم...
گفتی در طول تاریخ زنان زیادی جای خالی نداشته هایشان را با پول پر کردند و خیلی هم خوشبخت بودند...
ته صدایت خنده بود و چقدر می چسبید این خنده ی از سر بازیگوشی...
خوابت را دیدم... خوابت هم دلچسب بود...
هوا ابری است... آسمان قشنگ است... زندگی ادامه دارد... و من غرق می شوم در خیال تو ... همین نوشتن های دلی را دوست تر می دارم ... بر فرض که هیچ کس نخواند و هیچ کجا چاپ نشود و هیچ پولی ازش به دست نیاید... گاهی لذت هایی در زندگی هست که برای تجربه کردنش هر چقدر هم پول داشته باشی فایده ندارد... بعضی از لذت ها به وصف در نمی آیند... خود خوشبختی اند... مثلا همین طور که تو می خندی... همینطور که می گویم دیوونه جون پاشو بیا ببینمت... یک دوست داشتن ناب همه ی حاصل این آمدن و رفتن بوده است... اگر خدا بگوید در دنیا چه کردی؟ با افتخار می گویم: عاشقی کردم... یک عمر عاشقی کردم...
- ۹۹/۰۲/۰۷