تو که معنای عشقی...

گاهی دلم می خواهد مرور کنم روزها و ماه های گذشته را... ببینم چه مسیری را پشت سر گذاشتم تا به امروز و اینجا رسیدم.

امروز سال 2019 را مرور کردم... از زمستان 97 به بعد را ... شروع سال نوی میلادی را... بعد خانه خریدن و جابه جا شدن... بعد روزهای بهاری را که چه لطیف بودند ... بعد روز اخر بهار را که چه عجیب بود... بعد روزها و ماه ها سردرگمی و افسردگی و بی خیال عالم و آدم شدن را... 

بعد کم کم به خود آمدن که این قافله ی عمر خیلی سریع می گذرد و باید کاری بکنم... شروع کردم به نوشتن... بعد شلوغی های آبان... بعد آلودگی هوا ... بعد سقوط هواپیما... بعد شروع کرونا... کم کم از همه ی اقوام و آشنایان بریده بودم و کرونا باعث شد واقعا از همه دور شوم و بنشینم توی خانه... 

این دو سه ماه که کرونا آمده باعث شد بیشتر با دوستان حرف بزنیم و بیشتر به هم نزدیک شویم... همان دوستهای دور که نزدیک ترند...

ما آدمها چقدر شکننده ایم؟ چقدر ضعیفیم؟ 

هیچی جز عشق و مهربانی نمی تواند تسکین دهنده باشد... هیچی...

روزهای اردیبهشت است... روزهای ماه رمضان... روزه می گیرم... خودم را سپرده ام به همین جریان آرام زندگی روزمره... خودم را سپرده ام به دست دوستان مهربان که هرچند دورند ولی دلهایشان نزدیک نزدیک است...

کار هیجان انگیزی انجام نمی دهم... گاهی ترغیب می شوم که چیزی بنویسم... گاهی هم بی خیال می شوم... 

حتی دیگر نوشتن از عشق هم برایم سخت شده... هنوز در دلم عشق جاریست... هنوز عشق در من باقی است... ولی دیگر نمی خواهم فریادش بزنم... عشق در من آرام شده است... مثل یک دریای عمیق و آرام... لبخند می زنم و نوازشش می کنم... دل عاشقم را که آرام گرفته است...