نشسته ام که چیزی بنویسم. هی با خودم فکر می کنم که چه بنویسم؟ چرا بنویسم؟ که چی؟
از این روزها بنویسم که دلم گرم است به حضور دوستان دور؟ به شوخی ها و خنده ها ... به اسم های کارتونی... به چرت و پرت هایی که باعث می شود از ته دل بخندم...
کار خاصی نمی کنم. بی خیال و رها نشسته ام توی خانه... بچه ها آنلاین امتحان می دهند. خیابان ها و پارک ها شلوغ است. کرونا هست ولی زیاد برای کسی مهم نیست. همه خسته شده اند از خانه نشینی...
زده ام به بی خیالی و هیچی برایم مهم نیست... فقط سعی می کنم لذت ببرم از همین روزهای آهسته ی آرام...
به گلها آب می دهم، غذا می پزم، گردگیری می کنم... گاهی موسیقی گوش می دهم... در گروه دوستان چیزی می خوانم یا نظری می دهم. سعی می کنم به دیگران کمک کنم اگر از دستم بربیاید. با پ حرف زده ام که آرامش پیدا کند. برای خانه خریدن دوستی راهنمایی کرده ام، برای ازدواج خواهر دوست دیگری راهنمایی کرده ام و شماره ای داده ام، برای سرمایه گذاری در بورس به دو سه نفر راهنمایی کرده ام. می دانم که این روزها می گذرند و چیزی نمی ماند جز مهربانی و کمک به دیگران.
همین دو سه ماه پیش خیلی الکی و یهویی مادرشوهر هاجر مرد. باز یک تلنگر بود برای من... با خودم گفتم ببین چقدر دنیا کوتاه و الکیه؟ پس سعی کن به هیچی دل نبندی و سر هیچ چیز الکی با کسی بحث نکنی و فقط اگه کمکی از دستت برمیاد برای دیگران دریغ نکن.
دایره ی مهربانی ام را وسیع تر کرده ام... سعی کرده ام با کارهای کوچک دل دیگران را شاد کنم. برای تولد دوستهای مختلف چیزی نوشته ام تا دلشان گرم بشود به زندگی... برای چند بیمار در ختم قرآن شرکت کرده ام... برایشان جزِءی قرآن خوانده ام... گاهی با تلفن یا پیام های کوتاه احوال آدمهای مختلف را پرسیده ام... و از کسانی که دوستم نداشته اند فاصله گرفته ام... حرفی نمی زنم و نظری نمی دهم که باعث رنجششان نشود...
دنیای من اینجوری آرام است... از کسی توقعی ندارم... هر کاری از دستم بربیاید انجام می دهم... چیزی نمی گویم که دنیای کسی آشفته شود...
درود بر روح آرامم...
- ۹۹/۰۳/۱۱