دلتنگم... خسته ام... ذهنم پریشون...
کلی کار و ایده و برنامه جدید دارم برای تغییر سبک زندگی ولی نمی دونم برم دنبالش و عملی میشه و آخرش فایده داره یا نه؟ بهم استرس و نگرانی میده...
یه دوره کلاس بهم پیشنهاد شده ولی نمی دونم برم یا نه... الان زندگیم راکد هست و گاهی حوصله ام سر میره ولی عوضش نگرانی و استرس ندارم... ولی وقتی آدم وارد کار و فعالیت و محیط های جدید میشه، یه جور تنوع میشه و ورود آدم های تازه.... ولی یه جورایی هم چالش و نگرانی و استرس و بدو بدو اضافه میشه به زندگی... منم چند سال هست انگار عادت کردم به همین آرامش! برای همین انگار می ترسم وارد چالش های جدید بشم... هی دارم با خودم کلنجار میرم... نمی دونم چیکار کنم...
اینقدر این سالها از نظر حسی و روحی با آدمها درگیر شدم و آسیب دیدم که روحم خیلی خسته است... انگار دلم می خواد برم ته یه غار بخوابم تا ابد...
هیشکی هم نیست که بشه باهاش حرف بزنم و درک کنه چی میگم....
یه جور بدی گیر کردم... حالم خوب نیست و هیچی انگار حالم را خوب نمی کنه... به همه دری زدم تا حالم خوب بشه... ولی قرار نمیگیره این روح سودایی...
روحم خسته است... همه جای روحم درد می کنه...
باید چیکار کنیم که حال روح مون خوب بشه؟ زخم های روح چطوری خوب میشن؟ چقدر باید زمان بگذره؟
کاش این رنج ها تموم بشه... کاش تنهایی من تموم بشه...
- ۰۰/۰۷/۲۶
چقدر من توام.
آخ آخ خیلی بده راکد بودن.
ولی به نظرم حتما کلاس رو برو. تجربه ی جدیدیه.
اگه نری چیکار کنی؟ :)