می دانی آدم حرفهای عمیق و مهم را در گوشی و آرام می گوید...زمزمه وار و فقط برای یک نفر... توی جمع نمی گوید...فریاد نمی زند، هوار نمی زند، نمی خواهد همه بدانند. فقط یک نفر می داند. همان یک نفری که چشمهایش را بسته است و همه ی وجودش گوش شده و دل داده است به حرفهای تو...کلمات و حروفی که از دهان تو بیرون می آیند. لحن حرف زدنت...تکیه کلام هایت... لحن خنده ات...مکث کردن هایت...نفس کشیدنت... و تو آرام نجوا می کنی...از دنیای درونی خودت می گویی...از ترس ها و تردید هایت...از آینده ی مبهم...از تنهایی...از اینکه نمی دانی چه میشود...می ترسی روی شرایط کنترل نداشته باشی...از بیماری و تنهایی می ترسی...
بی خیال...هیچی معلوم نیست...چشم بدوز به امواج اقیانوس...چشم بدوز به آسمان آبی...نفس عمیق بکش...خیالت راحت باشد که من هستم... خیالت راحت باشد که تا شقایق هست زندگی باید کرد... دوستت دارم و آرام به تماشا می نشینم.
- ۰۰/۰۸/۰۸