گاهی روزها حساب زمان از دست آدم درمی رود...یادم می رود چند شنبه است...یادم می رود چه تاریخی از ماه است.
هوا سرد شده لامصب....هم پاییز قشنگ دلنشین است با بوی باران و برگهای پاییزی و هم سرد است. پیاده روی که می کنم دیگر بعدش نمی شود بنشینم روی نیمکت های پارک. عرق دارم و عرق به بدنم یخ می کند و سردم می شود. باید بعدشم زود راه خانه را در پیش بگیرم و بیایم خانه.
دیروز ذکر خیر درویش عبدالمجید خطاط بزرگ بود. همان که قبرش توی حیاط تکیه میر است و بارها برایش بالای سرش حمد خوانده ام... دوباره یاد تکیه میر افتادم و دلم خواست بروم زیارت اهل قبور. زیارت پدربزرگم. دلم سکون و سکوت و آرامش می خواهد... دلم آرامش آدم های قدیمی را می خواهد. سر در جیب مراقبه فرو بردن و تمرین سکوت....آرامش ذهن...باید این دریای متلاطم روح و ذهنم آرام بگیرد. باید ساکت شوم تا ته نشین شود همه ی ذرات پراکنده وجودم.از امروز وارد این تمرین و مراقبه شده ام... تمرین برای آرامش ذهن ... کمتر حرف شنیدن، کمتر حرف زدن، در صلح و آرامش غوطه زدن... و خواب بهتر و آرام تر و عمیق تر...
نمی دانم سال دیگر در آبان ماه چه حال و وضعی خواهم داشت. ولی امیدوارم در حالات روحی و جسمی بهتری باشم.
پارسال این موقع ها وضع جسمی ام روبه راه نبود ولی دلگرم بودم. حدود ۱۵ کیلو وزنم بیشتر از الان بود،هورمون هایم قاتی کرده بود، پاهایم درد می کرد، از لحاظ روحی بلاتکلیف بودم... ولی دلگرم بودم...
حالا دیگر دلگرمی نیست ولی لاغر شده ام و دارم تلاش می کنم برای سلامتی روحی و جسمی بیشتر.
باید تلاش کنم حال خوبم فقط وابسته به خودم باشد. دیگر احتیاجی نداشته باشم که دیگران به من انرژی و حال خوب بدهند.
و حتما حتما از پسش برمیام... به قدرت و توان و اراده خودم ایمان دارم....
- ۰۰/۰۸/۱۷