گاهی خودم را پیدا نمی کنم، احساساتم را پیدا نمی کنم....می فهمم که تغییر کردم...می فهمم که همه چی عوض شده...ولی نمی دونم چی شده...نمی دونم کجا هستم...وقتی در گذر عمر هی آدم تجربه های مختلف پشت سر می گذاره و بارها و بارها دلش می شکنه دیگه کم کم تبدیل به موجود تازه ای میشه... انگار آدم سرد میشه....یخ میزنه... هی تمرین می کنه دیگه دلگرم نباشه به کسی...تمرین می کنه دیگه دل نبنده به کسی...تمرین می کنه بود و نبود کسی براش مهم نباشه... تمرین می کنه دیگه مهربونی نکنه...تمرین می کنه دیگه دلش برای کسی به درد نیاد...تمرین می کنه بی تفاوت بشه به همه چی.... و این چیزا برای روح های حساس همش درده....همش عذابه....
چند روز پیش بچه ها داشتند این سریال طنز نیسان آبی را می دیدند. من داشتم به کارهام می رسیدم و گذری نگاه می کردم و گوشم می زنید دیالوگ ها را....یه جاش گفت: من شاعرم...روح حساسی دارم...یه حرفی می شنوم یه رفتاری می بینم می ریزم به هم...یه هفته طول می کشه سر جام بیام... روحم حساسه..
خنده ام گرفته بود و خندیدم....ولی جدی انگار داشت حال و هوای منو می گفت...روح حساس من که گاهی چنان به هم می ریزه که ممکنه روزها و هفته ها و ماه ها بگذره و سر جاش نیاد! هیچ کسی هم درکم نمی کنه....هیشکی نمی دونه چه حالی دارم... و چقدر باید بگذره تا این غم از دل من بره و حالم بهتر بشه؟!
دوباره یاد ترانه ی "رفت که رفت" رضا یزدانی افتاده ام....اینکه چقدر حال و روزم باهاش خوب بود.....ولی نخواست بمونه و رفت که رفت....
و چقدر این رفتن ها از روح و جان آدم کم می کنه.....انگار قسمت های زیادی از وجودم رفته....دیگه چیزی ازم باقی نمونده....برای همین دیگه خودم را پیدا نمی کنم...انگار گم شدم.... انگار قطعات پازل وجودم همش ریختند و گم شدند...من موندم پر و پخش و درهم و سرگردان....
همین و دیگر هیچ.
- ۰۰/۰۸/۲۳