سردمه....گشنمه...
جو گیر شدم امروز روزه قضا بگیرم. نمی دونم فازم چی بود ولی گفتم روزه بگیرم و کمی ریاضت بکشم بلکه آدم بشم!
آلارم گوشی را گذاشتم برای ساعت ۴ و نیم صبح. شب خوب نخوابیدم و هی خواب دیدم و یا سردم بود و لرز می کردم و یا گرمم بود و خیس عرق ...بعضی از شبها این جوری میشم....توی یه هپروتی بودم...ولی خب سحر بیدار شدم و ی لقمه نون و مربا و یه چایی خوردم و روزه گرفتم. نماز صبح خوندم و بعدش خوابیدم. بازم هی خواب دیدم. ساعت ۸ بیدار شدم و رسیدم به امورات زندگی....الان قبل از ظهر هست و گشنه ام شده از الان! هوا هم سرده دستام یخ کرده.... پیاده روی هم که نرفتم. همینجوری نشستم زل زدم به دیوار....
فکرم هزار جا میره...امان از این رابطه های لانگ دیتنس...
صبح شنبه با وینگولی حرف زدم. گفت حدود دو هفته دیگه اواخر نوامبر میاد ایران و یک ماه می مونه. ولی گفت نمی تونم بیام شهر شما. منم گفتم منم نمی تونم بیام. اشکال نداره...اینهمه سال همدیگه رو ندیدیم اینم روی بقیه....
همه مون رسیدیم به بی خیالی و بی تفاوتی....همه مون داریم یابو آب میدیم و دیگه برامون مهم نیست.
درباره ی اون رفیق بی وفا که بعد از ۸ سال رفاقت ناب، زد زیر میز رفاقت فکر می کنم.... با خودم میگم ده سال پیش اصلا توی زندگی ام نبود و هیچ خبری ازش نداشتم. حالا هم فرض می کنم مثل اون وقتها اصلا وجود نداره برام... فکر می کنم پیداش نکردم و ۸ سال حرف نزدیم و خاطره نساختیم. سخته ولی خب باید پاک کرد این چند سال را...بی خیال شد و رفت دنبال تجربه های تازه و آدم های دیگه...
زندگی یعنی همین دردها....همین انس و رفاقت ها که از بین میره و حتی آدم نمی تونه درباره اش دم بزنه و چیزی بگه....
همین!
- ۰۰/۰۸/۲۴