امروز یکشنبه 7 آذر 1400 است. بچه ها بعد از بهمن سال 98 امروز اولین روز است که هر دو تا به مدرسه رفته اند! یعنی حدود دو سال بود یک صبح پاییزی دنج را در خانه نداشتم. امروز ذوق زده بودم و هی فکر کردم که تند تند به کارهایم برسم تا وقت کنم بیایم در وبلاگم چیزی بنویسم. مثل همان سالهای پاییزی قدیم که بچه ها به مهد و مدرسه می رفتند و من می نشستم پشت میز و لب تاب تا پستی در وبلاگم بگذارم.
امروز وقتی قسمت مدیریت وبلاگ را چک کردم دیدم چند کامنت دارم از فردی ناشناس که با دقت پستها را خوانده بود و لطف کرده بود چند کامنت گذاشته بود و تشویق برای نوشتن اینگونه در وبلاگ.
یاد سالهای قدیم افتادم و اوج دوران وبلاگ نویسی...
خب من از قدیم دستی در نوشتن داشتم. از سال 88 وبلاگ نویسی را شروع کردم. در چندین وبلاگ نوشتم و بعضی از وبلاگ ها هم از بین رفت. زیاد تشویق شدم برای نوشتن و چاپ کردن ولی هیچوقت پیگیر نشدم. مدتی در فیس بوک پست گذاشتم. بعدها حتی داستان های کوتاهم را در اینستاگرام منتشر کردم. حتی کانال تلگرام زدم. ولی هیچ کدام چنگی به دلم نزد. حوصله دوستان و اقوام و آشنایان را نداشتم. حتی یکی از داستان هایم در یکی از مجلات معتبر چاپ شد. غیر از مقالات تخصصی ام که سالها پیش چاپ شده بود در مجلات علمی پژوهشی... ولی خب به دلایلی بی خیال همه اینها شدم. دیگر دلم نمی خواست جایی با هویت واقعی خودم چیزی بنویسم و منتشر کنم. دوباره پناه آوردم به همین وبلاگ... به همین گوشه دنج خودم که راحت و رها می نویسم و نه انتظار خوانده شدن دارم و نه کامنت و نه قضاوت می شوم و نه کسی خوشش می آید و نه کسی بدش می آید.
نه می خواهم معروف بشوم و نه می خواهم جلب توجه کنم. نوشتن پناهگاه من است... نوشتن سنگر من است... نوشتن جان پناه است...
می نویسم که آرام شوم... می نویسم که زندگی قابل تحمل بشود... می نویسم که لذت ببرم. همین.
- ۰۰/۰۹/۰۷