دیروز یه ترانه شنیدم از محسن پاووشی... ترانه جدیدش. باب دلمی!
برام جالب بود که توی این ترانه هم از درختانی گفته بود که پر از سار هستند و چه هلهله ای برپاست! لذت بردم... با خودم گفتم در جان عاشق هم همینجور هلهله پرباست... مثل درختان سارپوش...
خب فقط کسانی که عشق را تجربه کرده باشند می دونند چه حسی هست این هلهله...
ولی خب فعلا که از همه بریدم... لذت عاشقی زیر زبانم هست ولی دیگه نمی خوام عاشقی کنم... دیگه نمی خوام برای کسی تره خرد کنم.
دیروز رفته بودم مطب مرضیه برای دندانم...بعدشم کمی گپ زدیم با هم... هرچقدر هم که توی این دنیا موفق باشی بازم احتیاج داری به عشق و مهربونی و آدم ها... مرضیه تنهاست و چقدر دلش عشق می خواد...
چند روز پیش به یه دوستی گفتم می خوام همیشه خودم باشم. خود عاشق و رهایم... خودی که از ترانه ها و شعرها لذت می بره...خودی که راحت می نویسه... خودی که شجاع هست و راحت حرفش را می زنه. نمی خوام به خاطر هیچ بنی بشری خودم را تغییر بدم. هر جا هم که از خودم فاصله گرفتم و یا به خاطر شرایط ، خودم را پنهان کردم، اشتباه کردم. اونم حداقل بین دوستانم. یا توی خلوت خودم.
به خاطر آرامش یه دوستی که برام عزیز بود و دیگه الان اصلا نمی شناسمش، خدا می دونه چقدر گذشت کردم و چقدر از مواضع خودم فاصله گرفتم که اون در آرامش باشه. ولی اصلا متوجه نشد و دست و مزدم را داد و رفت.
اینم برای من درس شد که دیگه پی دل هیشکی نباشم. کار خودم را بکنم و برم و توی دلم بلند بگم: گور پدر بقیه!
- ۰۰/۰۹/۱۵