امروز تولد خواهرم بود. براش یه کیک خریدم و رفتم خونه اش. شمع گذاشتیم روی کیک و عکس گرفتیم و شمع فوت کرد و بعدشم گفتم پاشو بریم پیاده روی... توی هوای پاییزی قشنگ رفتیم کلی راه رفتیم و بعدشم دو تا شال خریدم و اومدم خونه...
با هم حرف زدیم... از رنج ها و سختی ها... از اینکه چقدر آدم ها زخم می زنند به روح همدیگه... و هر دو گفتیم نباید به آدم ها نزدیک شد. نباید به آدم ها دل بست. حتی نباید به عنوان دوست روی کسی حساب کرد. باید با همه فاصله نگه داشت و هیچ کس را محرم راز ندونست. گفتیم همه آدم ها حسود هستند... همه آدم ها غرض ورزی دارند...
خواهرم 40 ساله شده است... من 44 ساله ام... در بهترین حالت نیمه ی خوب زندگی را پشت سر گذاشته ایم. و چقدر از دوست ها و آدم ها زخم خورده ایم که در این سن به این نتیجه رسیده ایم ما زیادی مهربان هستیم و زیادی به آدم ها محبت می کنیم و باید اخلاق و روحیه مون را عوض کنیم و به آدم ها نزدیک نشیم. تنها باری که من و خواهر به توافق رسیده ایم سر مسئله ای!!!!
امیدوارم دیگه خدا منو با دوستان و با آدمها و با عشق امتحان نکنه. امیدوارم دیگه هیشکی را عمیق دوست نداشته باشم. امیدوارم از هم صحبتی با هیشکی دیگه عمیق لذت نبرم. چون می دونم بعدش اون آدم را از دست میدم و چنان رنجی می کشم که از لذتش بیشتر میشه!
باید با همه آدم ها خیلی سطحی و الکی دوست بود یا ارتباط داشت. جوری که اگه رفت برات مهم نباشه. اگه مرد یه روز ناراحت بشی و فرداش یادت بره.
نباید با کسی خاطره ساخت. نباید با کسی زیاد حرف زد یا خندید. نباید به غم و غصه های کسی گوش بدی. نباید دل به دل کسی بدی. باید خیلی سطحی گوش بدی و لبخند بزنی و بگی انشالله درست میشه و بری و درگیر نشی...
- ۰۰/۰۹/۱۶