هوا سرد است. زندگی خوب است و در جریان...دیروز افتاده بودم روی دور خاطره گفتن... از رفیقی که دیگر نیست و از این دنیا رفت.
خاطرات فراموش نمیشن ولی گاهی هم باید هیچی نگفت و خودمون رو بزنیم به کوچه علی چپ.
کوچه علی چپ همین فضایی است که می خواهیم از هم با خبر باشیم و گاهی چیزی بگوئیم و بشنویم ولی غیر مستقیم و در یک فاصله...
چاره ای هم نیست. همه چیز واضح است و باید همینجوری صبور و بی خیال بنشینیم به تماشا...
دیروز از سمفونی دریاچه قو گفتم، از شنیدن صدای کسی که دوستش داری...
گاهی این فضا وبلاگ است، گاهی پشت تلفن است، گاهی فضای مسنجر است، گاهی فیس بوک است...گاهی یک گروه کوچک دوستانه است . دور و نزدیک فقط جایی که می خواهی حضورش را ببینی ولی نه زیاد نزدیک. می خواهی مثلا وانمود کنی برایت مهم نیست. و چه کسی عاشق تر است؟ آنکس که سراغ می گیرد یا آنکس که پا گذاشته به فرار؟ بین خواستن و نخواستن و بودن و نبودن گیر کرده است. و می خواهد باشی و حمایتش کنی ولی این نیاز را بیان نکند.
نگوید که من نیازم تو رو هر روز دیدنه...از لبت دوستت دارم شنیدنه...
پس می مانم و گاهی چیزی می گویم و می شنوم هر چند بسیاری را نادیده بگیرد و انکار کند. فقط به خاطر رنگ گندم....فقط به خاطر دل خودم...و فقط به خاطر اینکه آدم مسئول گلش هست...چون می دونم اهلی شده...اهلی من و حرفهام و خنده هام و حضورم و مهربونی های بی چشمداشتم...
- ۰۰/۱۰/۰۳