بر قانون خویش...

گاهی آنقدر آدم دلتنگ است که نمی داند باید چه کند...

گاهی آنقدر آدم غم و غصه دارد که نمی داند باید چه کند...

گاهی دلتنگی ها و غم و غصه های آدم جوری است که به هیچ کس هم نمی توان گفت... فقط باید تحمل کرد. حتی هیچ کاری از دست آدم بر نمی آید. فقط دلتن پر از اندوه است و سعی می کنی بپذیری و آرامش خودت را حفظ کنی. فقط ممکن است وقتی با خدا چند کلمه ای حرف می زنی چند قطره اشک هم از گوشه چشمت پایین بیاید. ولی زود اشک ها را پاک می کنی و نفس عمیق می کشی و خودت را کنترل می کنی. نباید اجازه بدهی اندوه تو را با خودش ببرد.

دنیا بی رحم است. دنیا کثیف است. دل پدر و مادر پیرشان را می شکنند. دل نزدیک ترین رفیق شان را می شکنند. دل کسی که بسیار دوستشان دارد را می شکنند. اصلا فکر نمی کنند دنیا کوتاه است و دیر یا زود وقت رفتن است. 

خواهر و برادر قشنگمان سر مال دنیا دعوایشان است. دیگر چیزی به اسم خواهر و برادری بینمان نمانده. پدر و مادر پیرمان را دارند عذاب می دهند. و من مانده ام فقط با غصه خوردن... مجالی برای حرف زدن نیست. 

آدم باید در این دنیا دلش را به چه چیزی خوش کند؟ به چه کسی؟ به کجا؟ 

دیشب الینور عصبی شد وقتی حرف ز شد. دوباره تند شد... دوباره شروع کرد به محکوم کردن من...خودم را زدم به کوچه علی چپ و با شوخی و خنده گذشتم. ولی دلم گرفت. چرا متوجه نمی شود؟ چرا نمی فهمد که چه اتفاقی افتاده؟ چرا رفتار خودش را نگاه نمی کند؟ چرا نمی فهمد دارد خودش هم بد رفتار می کند؟ گاهی مطمئن هستم که هنوز دوستم دارد، گاهی شک می کنم. نمی فهمم... نمی فهمم از سر دوست داشتن است که حرص می خورد و عصبی می شود؟ می فهمد که دارد چه رنجی را به جان خودش و من می ریزد؟ 

انگار که چاره فقط سکوت است و صبوری....

امروز این اشعار مولانا بر جانم نشست:

ساعتی میزان آنی ساعتی موزون این

بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش

یونسی دیدم نشسته بر لب دریای عشق

گفتمش چونی؟ جوابم داد: بر قانون خویش

می خواهم همچنان سعی کنم بر قانون خویش باشم... موزون خویش باشم... به ساز این و آن نرقصم...خود خود خودم باشم... چو تخته پاره بر موج... رها رها رها من...