تازه به تازه...نو به نو...

می دونی چیه امروز هی داشتم به دلتنگی هام فکر می کردم. وقتی آدم فاصله می گیره از کسی که دوسش داشته یا بهش عادت داشته، انگار خاطرات و همه چی براش یه جور دیگه میشه. دلش برای خوبی ها و لحظه های قشنگ رابطه تنگ میشه. در صورتی که لحظه های بد و اعصاب خرد کن و حوصله سر بر هم داشته رابطه... ولی انگار آدم یادش میره!

امروز اتفاقی سر زدم به اکانت قدیمی ام توی اینستا... بعد چشمم افتاد به چتهام با یه نفر مال چند سال پیش. برام جالب بود نوع حرفها! با خودم گفتم واقعا ما علایق مشترک نداشتیم. اون همش داشت علایق خاص خودش را به تو تحمیل می کرد. و کم کم آدم حوصله اش سر میره از این تکرار مکررات...

خلاصه که درسته گاهی دلتنگ میشم و احساس خلا پیدا می کنم ولی در واقع ضروری بود این فاصله گرفتن. الکی داشتیم وقت و انرژی همدیگه رو می گرفتیم. دیگه حرف مشترک یا علایق مشترک نداشتیم. دیگه همه حرفهامون تکراری شده بود و حوصله سر بر... باید بریم گم و گور بشیم تا بعدها ببینیم چی میشه... ولی فکر نکنم دیگه دلم اون دوستها را بخواد... 

راستش دلم دوست جدید و تازه می خواد... دلم آدم جدید می خواد... آدمی که نوع نگاه تازه ای داشته باشه... حرفهای تازه ای... دیگه اون دوستهای قدیمی و حرفهای تکراری و نوع نگاه قضاوت گرشون رو نمی خوام. نگاهی که خودشون را عقل کل بدونند و به دیگران عاقل اندر سفیه نگاه کنند. 

اینه که بی خیال... می خوام برم سمت دنیاهای تازه و آدم های تازه... کتابهای تازه و شعرهای تازه و خاطرات تازه... می خوام برم خاطرات قشنگ و جدید و تازه بسازم... دست بردارم از مرور خاطرات کهنه ی قدیمی...

پس پیش به سوی روزهای تازه و حرفهای تازه و فکرهای تازه...