به اندازه باش!

امروز چهارشنبه 11 اسفند است.

دیروز عید مبعث بود. تعطیل بود و طبق معمول هم هیچ خبری نبود. فکر کردیم چیکار کنیم؟ تصمیم گرفتیم برای ناهار بریم رستوران. مامان و بابا را هم بردیم. رستوران را من پیشنهاد دادم و خوب بود و خداراشکر بچه ها هم دوست داشتند. بعدشم رفتیم خونه مامان اینا تا عصر.

خواهران و برادران قشنگ همه قهر و متفرق شدند. فقط من گاهی سر می زنم به مامانم اینا.

پریشب هم دو سه تا کمد را خونه تکونی کردم و یک عالمه رخت و لباس را از خونه رد کردم بیرون... 

دیروز هم به دوستان دبیرستانم گفتم سالگرد بیستمین سال ازدواجم هست... دو تا دوستان دیگه هم گفتند چه جالب ما هم اسفند سال 80 ازدواج کردیم. خلاصه شد بساط خاطره گویی و عکس فرستادن و مسخره بازی و کلی خندیدن. خلاصه دیروز و امروز که خاطرات این بیست سال و همه تلاش ها و زندگی ساختن ها را مرور کردم با خودم گفتم: واقعا آفرین ! خیلی هنره از هیچ زندگی ساختن... خدا را شکر کردم و به خودم خسته نباشید و آفرین گفتم. بیست سال راحت به زبون میاد ولی هر سال و هر ماه چقدر زحمت کشیدیم و تلاش کردیم تا گذشته... تا رسیدیم به اینجایی که الان هستیم.

خدایا بابت تمام نعمت ها شکرت. 

امروز هم رفتم پیاده روی و اومدم و ناهار پختم و خوردیم و الان بعدازظهره و خسته ام... می خوام برم بخوابم... گاهی روزها انگار خسته ترم... فضای ذهنم آرام تره. امروز توی مرور این سالها یاد سال 88 افتادم که مدتی چقدر سخت بود و مجبور شدم با خانواده همسرم قهر کنم و بعد از چند ماه اوضاع بهتر شد. گاهی دعوا و جنگ و قهر هم لازمه.... چند ماه که بگذره همه قدر خیلی چیزا دستشون میاد.

کلا توی زندگی گاهی آدم باید فاصله بگیره و گم و گور بشه... تا قدر بودن آدم را بدونند. منم باید حواسم باشه توی هر جمعی و هر جایی حضورم محدود باشه. هر روز و همیشه نباشم. گاهی خودم را گم و گور کنم تا بقیه دلشون تنگ بشه. تا مشتاق دیدارم و شنیدنم باشند. 

خب اینم از این. برم بخوابم دیگه...