ما را بس است...

سلام علیکم! 

خب امروز هم دوشنبه 16 اسفند است. یک روز بارانی ابری خیلی قشنگ...

این روزهای آخر سال خیلی کار دارم. هم اینکه ممکنه انشالله بخواهیم امسال اواخر اسفند و اوایل نوروز بریم مسافرت. برای همین باید کارها را زودتر سر و سامان بدم...

دوم اینکه دارم سعی می کنم پادکست های خوب گوش بدم و نکات خوب بنویسم و خلاصه حال روحی روانی خودم را بیارم بالا... این آخر سالی چهارتا کار مفید کرده باشم و شادتر و خوشحال تر و قشنگ تر وارد سال جدید بشم. حداقل بگم سال 1400 غیر از رنج کشیدن برام یه دستاوردهایی هم داشته! یه غم بزرگ را تبدیل کرده باشم به یه کار بزرگ... 

آره خلاصه اینجوری هاست که هر روز کلی کار و برنامه دارم و سعی می کنم تند تند به همه ابعاد مختلف زندگیم برسم. در کل خوشحالم و قربون دیوونگی ها و دل قشنگ خودم و عشقم میرم.... 

عشق است و داو اول بر نقد جان توان زد! 

حس کردم که اصلا توی این دنیا رسالت من همینه که خوشحال باشم و دیوانگی کنم و بنویسم و حال چند تا آدم دیگه را هم خوب کنم. چه لذتی بالاتر از دوست داشتن خودم و دیگران؟! چه لذتی بالاتر از آزاد و رها بودن و لذت بردن از هر آنچه که دوست دارم؟! گورپدر اونایی که نمی فهمند و احمقند و لذت بردن بلد نیستند! من می فهمم و بلدم لذت ببرم و هر کاری عشقم کشید می کنم... می نویسم و منتشر می کنم حتی برای همون یکی دو نفری که می دونم بالاخره می خونند و لذت می برند. حتی اگه فردا بیفتم بمیرم هم، نوشته هام هست و بعدها اونایی که می دونم همیشه به یادم خواهند بود، سرک می کشند و می خونند و با لذت یا غم و حسرت ازم یاد خواهند کرد. و هیچی بهتر از این نیست که در دل و فکر دوسه نفر معدود ولی عمیق ماندگار بشی. بقیه ی عالم و آدم که من نمی شناسمشون برام هیچ ارزسی ندارند. دنبال لایک و کامنت و معروف شدن و اینا نیستم. همون یکی دو نفری که می خوام منو بخونند و لذت ببرند و براشون مفید باشه ، کافیه برام... 

والسلام! برم برسم به کار و بار زندگی تا بعد بازم برم سراغ اون نامه نوشتن های دل انگیزم...