کافیه...

الان آخر شب جمعه است. امروز هم روزه بودم و هزار تا کار هم انجام دادم صبح تا حالا. بشور و بپز و آماده شدن برای مهمونداری فردا... شاید فردا روزه نگیرم که ضعف نکنم و بتونم به کارام برسم. 

گاهی خسته میشم ولی می بینم چاره ای هم نیست. دیگه موقعیت خانوادگی و فامیلی ما هم اینجوری بوده. خداراشکر خودمون مشکل خاصی نداریم. ولی خب توی تنهایی عمیق هم شناور هستیم. 

یک ماه فروردین هم داره تموم میشه مثل برق و باد! ولی خب همینه دیگه... عید و ماه رمضان هم داره طی میشه. گفتم دو تا مهمونی را هم بکنم از هولش دربیام. بعدش انشالله روزگار میفته روی همون تکرار مکررات... می تونم برم پیاده روی و کتابخونه و کتاب بخونم و بیشتر تمرکز کنم روی نوشتن...

گاهی دلم می گیره هنوز... دیشب با یکی از دوستان دانشگاه کمی چت کردم. گفتم می دونی تموم شد و داره می گذره ولی دل من شکست. توی اون سال عجیب کرونا من خیلی تلاش کردم که کمک کنم به الینور که بتونه دوام بیاره و این دستمزدم نبود! وقتی داشتم این چیزا را می نوشتم بغض کردم و چند قطره اشک هم از چشمام سرازیر شد. روزه گرفتن انگار باعث شده رقیق القلب بشم. از اونطرف روزها رمق و نای حرف زدن و نوشتن ندارم و بیشتر ساکت هستم و تا بعدازظهر به کارهای خونه می رسم و بعدش می خوابم و استراحت می کنم. 

ولی می دونم این روزها می گذره و و دو سال دیگه که این چیزا را می خونم کلی شرایط و روابطم با آدم ها بازم تغییر کرده. دیشب یکی از نوشته های خرداد سال 97 را خوندم همینجا و خیلی برام جالب بود. گفتم چه خوب که اینا را نوشتم.

دیشب وینگولی هم یه ویس گذاشته بود و کمی درباره همکارش گفت و اینکه زوج های خارجی بحث نمی کنند و هر کسی هر کاری دلش می خواند می کنه بدون جر و بحث. حرف پرواز اکونومیک و بیزینس بود.

دو تا کلمه جوابش را دادم و گفتم درست میگی و دو تا استیکر خنده. دیگه رمق ندارم یا نمی خوام زیاد با وینگولی هم حرف بزنم یا پاپیچش بشم. همون چند روز یه بار دو تا کلمه چت کنیم یا چند هفته یه بار تلفنی حرف بزنیم کافیه.