الان ظهر دوشنبه ۵ اردیبهشت است. از صبح تا حالا الکی پلکیدم توی خونه و کمی با ریحانه تلفنی حرف زدم. انگار نه حوصله نوشتن داشتم و نه هیچ کار دیگه. دیشب هم شب قدر بود و خیلی کم خوابیدم. ولی کلا انگار نمی دونم چیکار کنم. باید صبر کنم ماه رمضان تموم بشه تا برای خودم برنامه و هدف بچینم.
صبح داشتم یکی از آهنگ های جورج مایکل را می شنیدم و زندگی نامه اش را می خوندم. کلا آدم می بینه چقدر زندگی پوچ هست. آدمها میان و توی اوج هستند و معروف میشن و با مشکلات شون دست و پنجه نرم می کنند و بعد یهو توی ۵۳ سالگی میفتند می میرند. خونه و زندگی و همه چی را جا می گذارند و میرن. بعد فقط صداشون و هنرشان و خاطرات شون باقی می مونه...
همینقدر کشکی....
زخم بهم دهان کجی می کند... هر روز یادم می آورد... باعث می شود مچاله شوم در خودم... ولی چاره ای نیست... باید تحمل کرد تا سپری شود...
- ۰۱/۰۲/۰۵