دور بچرخیم...

امروز صبح رفتم پیاده روی. روزه نیستم. هوا خیلی عالیه و پارک ها غرق گل. وزنم زیاد شده این یک ماه اخیر. دیگه باید مرتب برم پیاده روی و ورزش و رژیم بگیرم دوباره برگرده این 3-4 کیلو. 

با این دوستان دبیرستان هم که گاهی توی گروه حرف می زنم حس خوبی ندارم در واقع. همون چند تایی که همیشه فکر می کنم توی هپروت هستند. توی باقالیا هستند! همونایی که با این که مدارک بالا دارند و خیلی ادعاشون میشه ولی عمیق نیستند و در کل حال نمی کنم باهاشون. ولی می بینم چاره ای هم نیست. بخوام از این گروه هم بیام بیرون یا با همینا هم حرف نزنم دق می کنم. با خودم فکر می کنم و به این نتیجه می رسم زیاد باهاشون قاتی و درگیر نشم ولی همینقدر بمونم که گاهی راهی به جایی داشته باشم. قشنگ اینو حس می کنم که خیلی هاشون یا حسادت دارند نسبت به من یا با سیاست رفتار می کنند. البته این همه گیر شده. همه می خوان کلاس کار بگذارند. جواب همدیگه را ندن یا وانمود کنند خیلی سرشون شلوغه یا نمی خوان درگیر بشن. میان یه سوال چیزی می پرسند تا جوابشون را میدی و ضایع میشن که خودشون با فوق دکترا توی هپروت بودند اونوقت محل نمیدن. 

خلاصه سر و کله زدن با این آدمهای این دور و زمونه خودش حکایت بغرنجی شده. واقعا شجاعت می خواد و جهاد اکبر محسوب میشه!

همچین وقتها از دست الینور عصبانی میشم و دلم می خواد یقه اش را بگیرم و بگم خاک توی سرت که رفاقت ناب خودمون را ریختی به هم! حالا من باید با این خز و خیلا حرف بزنم تو هم هیشکی را نداشته باشی که درکت کنه! یار همنفس که توی کوچه نریخته! ما خیلی گشته بودیم تا همدیگه را پیدا کرده بودیم. با هر زاغ و زغنی که نمیشه نشست حرف زد و انس گرفت.

خلاصه خودت هم کم کم می فهمی چی رو از دست دادی الینور... 

می خوام فردا انشالله برم کتابخونه... باید دوباره شروع کنم کتاب خوندن رو... باید شروع کنم نظم جدید زندگی رو...

دو روز پیش هم با هما حرف زدم تلفنی... چند تا دوست عمیق تر و بهتر هم که هستند رفتند از گروه... می خوان توی خلوت خودشون باشند، دیر به دیر حال و احوالی می کنیم. کلا باید دور چرخید... روزگار صمیمیت و رفاقت تموم شده...

امید به خدا ببینیم چی میشه...