دور دوریم ولی نزدیک نزدیک...

سلام وینگولی

خوبی؟ حال و احوالت چطوره؟ می دونی هی ده دفعه دلم می خواد باهات حرف بزنم و هی میگم برم یه پیامی بگذارم و سراغت را بگیرم ولی بعد دوباره میگم ولش کن بی خیال. دوباره فکر می کنم زیاد میشه. فکر می کنم سرت شلوغه جواب نمیدی. چی بگیم الکی؟ با خودم میگم صبر می کنم چند روز دیگه تلفن می زنم بهت. دیگه مثل قبل نیستم که بخوام هی یه چیزی بفرستم برات. هیچی نمیگم و صبر می کنم تا چند هفته بگذره بعد تلفنی حرف بزنیم. 

می دونی اگه بخوای رابطه حفظ بشه باید تو هم تلاش کنی. اگه یه چیزی می فرستادی یا سراغی می گرفتی خوب بود. ولی تو هیچ کاری نمی کنی. همش من باید بیام سراغت را بگیرم یا زنگ بزنم.

با دوستان و آدم های دیگه هم همینه. وقتی هیچی نمیگن آدم سرد میشه... گروه ها سوت و کور میشه... من آدمی هستم که دوست دارم با دیگران در رابطه باشم و بگو بشنو داشته باشم. ولی فعلا انگار از همه دلزده شدم... انگار دیگه فایده نداره... هی دارم تلاش می کنم سر خودم را گرم کنم که دیگه با کسی حرف نزنم. امشب کمدهای اتاق بچه ها را مرتب کردم. لباسهای گرم و زمستانی را جمع کردم. باید خودم را غرق کنم توی همین زندگی روزمره... جوری که دلم برای کسی تنگ نشه و نخوام سراغ کسی را بگیرم. 

خلاصه دنیای غریبی شد... من توی این دو سال کرونا خیلی عادت کرده بودم به دوستام... خیلی عادت کرده بودم که شبانه روز باهاشون چت کنم و سنگ صبورم باشند. حالا همه شون رو از دست دادم و خودخواسته هم دور شدم. دارم تمرین می کنم که دیگه نیاز نداشته باشم به آدم ها... باید تنهایی خودم را غنی کنم. 

دیگه اینم یه دوره ای از زندگی و روابط ماست. می گذره بالاخره... یاد اون روزا به خیر که منتظر ایمیلت بودم... یا توی یاهو چت می کردیم. یا توی فیس بوک... نت من ضعیف بود. پیام ها دیر رد و بدل می شد. ولی حالا همه چی در دسترس هست. جوری که تونستم توی کشتی و روی دریا هم بهت زنگ بزنم و حرف بزنیم. دور دوریم ولی نزدیک نزدیک....

مواظب خودت باش.

دوستت دارم...