دعا کن...

سلام الینور

امیدوارم حالت خوب باشه. من که کلا نفهمیدم که چی شد که اینجوری شد. برای هیشکی هم مهم نبود. هیچ کدوم دوستان نه سراغ گرفتند و نه بود و نبود من براشون اهمیتی داشت. من و تو دوست و رفیق بودیم و از حرف زدن با هم لذت می بردیم. بقیه هیچی براشون اهمیت نداشت و به قول معروف حسابی با هم نداشتیم. نه صمیمیتی بود و نه مرام و معرفتی و نه هیچی دیگه. حدودا 4 ماه شد که من از اون گروه اومدم بیرون ولی هیچ کدوم حتی یه احوال پرسی ساده هم نکردند. البته توی اینستا نشستند پستهای منو نگاه می کنند و در سکوت تماشاچی هستند مثل همون گذشته ها... کلا بی بخار هستند و بود و نبودشون برای آدم فرقی نداره. 

تو ولی فرق داشتی و حیف شد که اینجوری شد. دیروز داشتم ویدئوی یه گربه ی ورزشکار را می دیدم که خیلی بامزه بود. یهو به لحظه دلم خواست برات بفرستم ببینی. بعدش گفتم بی خیال بابا! آخه تو صد دفعه گفتی دیگه نمی خوام باهات حرف بزنم و چیزی برای من نفرست. خلاصه بهتره هیچی نگم و دیگه هیچوقت سراغت رو نگیرم تا به یاری خدا بمیریم و راحت بشیم. 

می دونی الینور خسته ام... خیلی خسته... یادته قبلا با هم درد و دل می کردیم و هر دو ناله می کردیم که خسته ایم... هر دو هم می دونستیم چی میگیم... بعدش هم به این نتیجه می رسیدیم که چاره ای نیست و باید ادامه بدیم به زندگی...

الان هم خواستم اینجا بنویسم و بهت بگم خیلی خسته ام... خیلی... ولی زورکی دارم خودم را به زندگی می زنم و زندگی می کنم. دلم می خواد یهو از برق کشیده می شدم و آروم و ساکت می خوابیدم تا ابد... جوری که دیگه نه دلتنگ باشم و نه نگران و نه مسئول دیگران... 

یه بار چند سال پیش بهت گفتم دعا کن برام. گفتی من اهل دعا و اینا نیستم ولی اگه تو بخوای باشه... می دونم اهل دعا و اینا نیستی و فکر می کنی خدایی وجود نداره و همه چی کشک هست، ولی بازم ازت می خوام برام دعا کنی... دعا کن من آروم بشم... همین.