همه مردم انگار دلمرده شدند. هیچ خبر خوبی نیست. هیشکی دیگه حتی چیزی نمی نویسه که حال آدمو خوب کنه. همینجور نشستیم توی بدبختی و دلمردگی....
من که هیشکی رو ندارم... خواهر ندارم... خاله و دخترخاله و خانواده و کس و کار و هیشکی رو ندارم... یه نفر نیست زنگ بزنه بگه حالت چطوره یا دلم برات تنگ شده بود.
چهارتا دوست الکی و پرت و پلا دارم که اونا هم دل و دماغ ندارند و خلاصه هیشکی به هیشکی نیست. روزها بلنده و هی سرگرم کارهای خونه زندگی میشم ولی بازم نمی دونم چیکار کنم!
امروز سبزی کوکو و سبزی خورشتی اماده خریدم. برای ناهار پلو شوید و کوکو پختم. سبزی خورشتی ها را سرخ کردم. بسته بندی کردم. برای شام قیمه ریزه پختم. هی توی آشپزخونه چرخ می زنم و چیزی می پزم و چیزی می شویم و کارهای هر روز رو راه میندازم...
صبح یه نامه نوشتم برای دوستی... گاهی توی اینستا پست می گذارم ولی استقبال هم نمیشه. دوستان لابد می بینند ولی زحمت لایک زدن هم به خودشون نمیدن. چرا؟ چون همه بی حس شدند. دیگه هیشکی دل و دماغ هیچی رو نداره. فکر کنم منم باید یه ذره کمش کنم. هر روز پست نگذارم.
خلاصه این دنیا سرد و غریبانه ادامه داره...
دلم زیارت می خواد، دلم می خواد برم مشهد چند روز. باید برم توی فکرش. مامانم هم امروز رفت مشهد و زنگ زدم بهش گفت توی مسجد گوهرشاد نشستم. گفتم به امام رضا بگو منم بطلبه...
تابستان سال 98 آخرین بار رفتم مشهد و خیلی خوب بود. روحم سبک شد. حالا بازم دلم می خواد برم. ببینم چه موقع میشه برنامه بچینم دو سه روز بریم مشهد و بیاییم.
خدایا خودت قرار دل بی قرارمون باش. حالمون رو خوب کن.
- ۰۱/۰۲/۲۵