می دونی چیه؟ قصه از اول عاشقانه بود! تو منو دوست داشتی وگرنه مرض نداشتی بیایی هی حرف بزنی و پیگیر من بشی. اولش فقط یه حس بود و بعد چیزهای بیشتر متوجه شدی و فهمیدی حس ات کاملا درست بوده! هم شاخ درآوردی و هم خوشحال شدی. و بعد هی مرحله یه مرحله پیش رفتیم. دوستی و صمیمیت که یه روزه و دو روزه حاصل نمیشه. روزها و ماه ها و سالها زمان می بره. به زبون ساده میاد مثلا هشت سال!
خب ببین وقتی آدم متفاوت باشه از اکثریت مردم و همش فکر کنه داره نوسط دیگران قضاوت میشه و هیچ جا راحت نمی تونه خودش باشه و هیچ جا درست درک نمیشه، خیلی دلچسب و به دل بشین هست که کسی رو پیدا کنی که از خیلی از جهات مثل خودت باشه. تو رو درک کنه، حست رو بفهمه، ریشه های مشترک با تو داشته باشه. با زبان خودت حرف بزنه، باهات خاطرات مشترک داشته باشه، درد و بدبختی و حس متفاوت تو رو کامل درک کنه. و از احساسات و نوع نگاهی بنویسه که تو همش توی وجود خودت سرکوب کردی و جرات نکردی و نتونستی کلمه ای درباره اش بگی. بعد بشینی نگاه کنی ببینی یه نفر داره راحت و آسوده می نویسه و حرف می زنه از اون حس. از اون نوع نگاه. داره زندگی می کنه و لذت می بره بدون اینکه هی سرکوبش کنه. معلومه دستت را می گذاری زیر چونه ات و با لذت می خونی و غرق خوشی میشی.
ولی بعد از چند سال می بینی ای وای لعنتی! عاشق و وابسته ی این آدم شدی! آدمی که توی دنیای دیگه ای هست. آدمی که هیچ جوره نمی تونه توی مختصات تو باشه. آدمی که هم هست و هم نیست. نزدیکتر از خودت به خودت شده ولی در واقع نیست! خب معلومه دیوونه میشی.
من نوشتن را دوست داشتم همیشه. دلم می خواست می شد از این حس متفاوت نوشت. ولی خب نمیشه. حوصله ندارم دیگه که هی قضاوت بشم. فقط همینطور الکی می خوام واسه دل خودم بنویسم. فقط همینجور کشکی برای دل خودم. نمی خوام کسی بخونه، نمی خوام جایی چاپ بشه. نمی خوام هیچ اتفاق خاصی بیفته. فقط می خوام از این روزهای ساده ی زندگی لذت ببرم و رد بشم. فقط دلم می خواد هر وقت خواستم همینجور عشقی و کشکی بنویسم و برم. همین.
- ۰۱/۰۳/۱۰