یک شکر تو از هزار نتوانم گفت

الان ساعت 11 و ربع قبل از ظهر است. چهارشنبه یازده خرداد. دارم آلوچه می خورم و کیف می کنم از زندگی. دیروز خونه رو دسته گل کردم. امروز هم رفتم خرید. خلاصه دارم لذت همین لحظه های اکنون را می برم. 

صبح یه جوک خنده دار دیدم برای وینگولی فرستادم. اونم بعدش دوباره عکسهای مهمونی تولدش خونه دوستش رو فرستاد. قشنگ بود و براش خوشحال شدم. بهش گفتم انگار امسال تولد خیلی باشکوه تری داشتی. آثار رهایی هست و خیلی برات خوشحالم و امیدوارم خوش باشی و لذت ببری. عمیقا هم حس می کنم حالش بهتره و توی چشمهاش شادی و خوشحالی و برق نشسته.یه شب دوستاش براش تولد گرفتند. یه شب مامانش اینا اومدند خونه اش و کیک و پیتزا. یه روز ناهار رفته بود با برادرش بیرون. یه شام هم با چند تا دوست دیگه. هی عکس شیرینی ها و ناهار و شام ها فرستاد برام. خب این خیلی عالیه دیگه... توی فیس بوک و اینستا پست نمی گذاره که خلق الله ببینند. ولی برای من می فرسته و کامل خبردارم از زندگیش. برادرش هم چند ماه پیش ازدواج کرده. هفته پیش که حرف زدیم ازش پرسیدم و برام گفت.هیشکی هم نمی دونه با من اینجوری صمیمی در رابطه است. حالا هر خری می خواد بره توی فیس بوک براش تبریک بنویسه! هاها... خوشحالم که اینقدر جریان تغییر کرده... 

چند روز پیش بهش گفتم عکس برادر ته تغاری ات رو که می بینم یاد اون قدیما می افتم که کوچولو بود با خودت می آوردیش. جواب داد: خودمم هنوز همونجوری می بینمش.  

دیشب هم یه فیلم وسترن قدیمی دیدم. بچه هام هم درس و امتحان دارند. خلاصه هر کدوم مون سرمون گرم زندگی است. 

خیلی هم آرامش گرفتم و حالم خوب شد که اون دوست نماهای سمی رو گذاشتم کنار. جونم راحت شد. خدایا شکرت بابت همه چی.