الان اخر شب شنبه 14 خرداد هست که تا چند دقیقه دیگه میشه بامداد 15 خرداد.
امروز همش توی خونه بودیم. البته صبح کمی رفتم پیاده روی ولی عضلات کمرم هنوز گرفته و در می کنه و خلاصه زود برگشتم خونه. از دیروز دارم کتاب ته خیار هوشنگ مرادی کرمانی را می خونم و داستان های کوتاه قشنگی داره و حسابی کیف کردم.
گاهی پستهای راحت و رهایی اندز احوال خودم می گذارم اینستا که هیشکی نمی خونه و هیشکی لایک نمی زنه! هاها... کلا همه ملت رد دادند. کسی حوصله چس ناله های ادبی و عاشقانه و اینا نداره. کلا روزگار جالبی شده. شلوغ در عین حال ساکت. همه انگار فقط ساکت نشستند همدیگه را نگاه می کنند. هیشکی حوصله نداره. یا همه گرفتار مسائل و مشکلات خودشون هستند.
دیشب هم برای شام خونه مادرشوهر بودیم بعد از یک ماه.
هیچ کس دیگه ای را هم که نداریم. کلا در غربت خاصی داریم دست و پا می زنیم. ولی بازم خداراشکر. زندگی همینجور آروم ادامه داره. می پزم و می شورم و ناهار و شامی می خوریم و کتاب می خونیم و فیلم نگاه می کنیم. گاهی هم برای دل خودم می نویسم. همین.
امشب هم فیلم معلم پیانو از میشل هانکه را دیدیم. فیلم عجیبی بود. چند تا نقد درباره اش خوندم هر کسی یه برداشتی کرده بود و یه چیزی نوشته بود. خیلی نکات روانشناسی داشت. رابطه اریکا با مادرش، عقده ها و امیال سرکوب شده ی جنسی اش، اون روش های بیمارگونه اش برای دفاع از خودش، خود آزاری و دیگرآزاری اش، و اینکه آدم می بینه چطور ممکنه زیر یه چهره ی مثلا معروف و موفق که همه پروفسور صداش می کنند، یه آدم مریض و روانپریش و داغون وجود داشته باشه با هزار عقده و کمبود و بدبختی. اینکه خودش را سرد و برتر نشون می داد، احساساتش را بروز نمی داد، می خواست خودش را محکم و قوی نشون بده، و بدبختی ها و مشکلات و عقده ها و حسادت و کمبودهاش را پنهان کنه.
و چقدر این چیزها آشناست... چقدر این چیزا را می بینیم توی مردم جامعه... چقدر خطرناک میشن آدم هایی که امیال شون سرکوب شده... چقدر عقده های پنهان دارند و چقدر گاهی بیرون می زنه این عقده ها و کمبودها و بدبختی ها...
خسته ام و برم بخوابم، شاید فردا وقت و حوصله داشته باشم مفصل تر بنویسم.
- ۰۱/۰۳/۱۵