امروز سه شنبه یازدهم مرداد 1401 بود. الان یادم اومد که دقیقا از پارسال همین موقع بود که تصمیم گرفتم بعد از یک سال و چند ماه سکوت بیام دوباره توی وبلاگم بنویسم. از روز دوازدهم مرداد سال گذشته دوباره شروع کردم وبلاگ نویسی مستمرم رو. غیر از خیلی جاهای دیگه که نوشتم و می نویسم هنوز.
خداراشکر می کنم برای این روزهای خوب و سلامتی. پارسال این موقع هنوز واکسن کرونا نزده بودم و کلی استرس و نگرانی داشتیم. ولی الان یک سال گذشته و من 4 دوز واکسن کرونا زدم و خداراشکر همگی سلامت هستیم و کلی تجربه های خوب داشتم پارسال تا حالا و کلی رشد کردم.
اگر بخوام دقیقا از مرداد پارسال تا امسال را در نظر بگیرم کلی تحولات مثبت و خوب توی زندگیم اتفاق افتاده، کلی بر تجربه و دانشم اضافه شده، کلی فیلم های خوب دیدم، کتاب های خوب خوندم، پادکست های عالی گوش دادم، کلی نوشتم، کلی دوستان جدید پیدا کردم، کلی راه رفتم، کوهنوردی رفتم، سفر رفتم، بیشتر و بیشتر از زندگی لذت بردم، آزاد تر و رهاتر از گذشته هستم، آدم های سمی و بد را از زندگیم حذف کردم، کلاس های تازه رفتم، در زمینه های تازه بر دانشم افزودم، و بیش از پیش یاد گرفتم که خودم باشم و از مرزهای خودم محافظت کنم و آدم هایی که نمی خوام را راه ندم به حریم خودم. برای خودم خیلی بیشتر از قبل ارزش قائل هستم و دارم بازم کار می کنم روی رشد و وسعت دادن به اندیشه هام.
برای اینهمه موفقیت و رشد و پویایی و قوت و قدرت به خودم تبریک میگم و از خودم تشکر می کنم. از خودم تشکر می کنم که بحران ها را خوب مدیریت کردم، از خودم متشکرم که بیش از پیش به ارزش خودش پی برده و تمرکزش را گذاشته در درون خودش...
خلاصه قربون خودم میرم...هاها...خود قشنگم که وابسته به هیشکی نیست و همه چیز را در درون خودش پیدا می کنه... من دریای عمیق و پر گوهری هستم که در درون خودم به غواصی می پردازم... گوهرهای ناب وجودی خودم را می یابم و صیقل می دهم و بر زیبایی و دارایی خودم می افزایم... همینقدر فرهیخته و جیگر...
اینم یه شعر تقدیم به خودم:
پرسه بزن در من
گوش بسپار به نوایی که تو را می خواند
آرام، پیوسته، بی وقفه...
صدای عشق است و اخلاص
به پاکی و زلالی چشمه ساران...
و سبکی و زیبایی ابرهایی که در آسمان اسفند ماه در حرکتند
صدایم بزن!
محکم، لطیف، پر از ناز و نیاز
تا ببینی آسمان چقدر بخشنده است
و سخاوت معنای مهربانی است
و عشق یعنی همه چیز...
- ۰۱/۰۵/۱۱